زمعه
لغت نامه دهخدا
زمعة. [ زَ م َ ع َ ] ( ع اِ ) تندی پس سم ستور یا ناخن مانندی است در بند دست گوسپند وآن در هر پای دو تاست گویا مخلوق از پاره شاخ. || موی فروهشته در پس پای گوسپند و آهو یا خرگوش و جز آن. ج ، زَمَع. جج ، زِماع. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( از ناظم الاطباء ). ج ، زمعات. ( ناظم الاطباء ). رجوع به زمعات شود. || پشته. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). تلعة. ( از اقرب الموارد ). || آب راهه. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || زمین نشیب ،او هو دون الشعبة و شعبة دون التلعة، او تلعة صغیرةلیس لها سیل قریب. || زمین پست که آب در وی گرد آید. ج ، ازماع. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ). || آب راهه کوچک و تنگ. ج ، زَمَع. || واحد زَمَع؛ یعنی یک گره جای برآمدن خوشه انگور. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ). رجوع به زمع شود.
زمعة. [ زَ ع َ / زَ م َ ع َ ] ( اِخ ) پدر سوده ام المؤمنین و پدر برادرش عبداﷲ که صحابی است رضی اﷲ عنه و عنها. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
زمعة. [ زَ م َ ع َ ] ( اِخ ) ابن الاسودبن المطلب بن اسد. رجوع به ازوادالرکب و امتاع ج 1 شود.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید