زلول

لغت نامه دهخدا

زلول. [ زُ ] ( ع مص ) شتاب رفتن. دویدن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || از جایی به جایی شدن. ( منتهی الارب ). || کم شدن درم در وزن یا ریخته و ناقص گردیدن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). کم آمدن سیم در سختن. ( تاج المصادر بیهقی ). رجوع به زل شود.
زلول. [ زَ ] ( ع ص ، اِ ) آب خوش شیرین.( منتهی الارب ) ( آنندراج ). زلیل. آب زلال. ( از اقرب الموارد ). آب خوشگوار و صاف و شیرین. ( ناظم الاطباء ).
زلول. [ زَ ]( اِخ ) شهری است به مغرب. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). شهری است در شرق ازیلی به مغرب. ( از معجم البلدان ).

پیشنهاد کاربران

بپرس