زلالی خوانساری محمدحسین

زُلالی خوانساری، محمدحسین ( ـ۱۰۳۱ق)
شاعر ایرانی. ملک الشعرا دربار شاه عباس اول صفوی بود و او و وزیرش، میرزا حبیب الله صدر، را مدح گفته است. از شاگردان میرداماد و مداحان او و شیخ بهایی بود. گرچه قصیده، غزل و مثنوی می گفت، اما کارش در سرودن مثنوی چنان بالا گرفت که از او تنها به شاعری مثنوی سرا یاد شده است. تشبیه ها، استعاره ها، کنایه ها و ترکیب های تازه در شعرهای زلالی او را در زمرۀ شاعرانِ نوآورِ دورۀ صفوی قرار داده است. هفت مثنوی که زلالی آن ها را به پیروی از جامی و نظامی گنجوی سروده و به نام های سبعۀ زلالی، هفت گنج، سبعۀ سیاره، هفت آشوب (آشوب نامه) و هفت سیاره خوانده شده است، عبارت اند از حُسنِ گلوسوز، شعلۀ دیدار، میخانه، ذره و خورشید (بحرِ وصال)، آذر و سمندر، سلیمان نامه یا سلیمان و بلقیس و محمود و ایاز (لکهنو، ۱۲۹۰ق).