زقاء

لغت نامه دهخدا

زقاء. [ زُ ] ( ع مص ) ( از: ز ق و ) بانگ کردن بوم نر. ( منتهی الارب ) ( ازاقرب الموارد ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). || بانگ کردن خروس و پرنده. ( از اقرب الموارد ).

زقاء. [ زُ ] ( ع اِ ) ( از: ز ق ی ) بانگ و فریاد یا بانگ بوم. ( منتهی الارب )( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به ماده قبل شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس