زفت و زکور

لغت نامه دهخدا

زفت و زکور. [ زُ ت ُ زُ ] ( ترکیب عطفی ، ص مرکب ) دون. سفله. بخیل. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) :
چرخ فلک هرگز پیدا نکرد
چون تو یکی سفله و زفت و زکور.
خواجه ابوالقاسم از ننگ تو
برنکند سر به قیامت ز گور.
رودکی ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).
تو گرسنه ای و من نیم ، زفت و زکور
چندانکه خوهی بخور نه تلخ است و نه شور.
سوزنی ( یادداشت ایضاً ).
رجوع به زکور و ژکور شود.

فرهنگ فارسی

سفله و بخیل

پیشنهاد کاربران

بپرس