زغموم. [ زُ ] ( ع ص ) درمانده در سخن. ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از معجم متن اللغة ) ( از تاج العروس ج 8 ص 325 ). در منتهی الارب چ تهران ذیل «ز غ م » زغمون بالضم و به همین معنی آمده و ظاهراً باید تصحیف شده باشد. رجوع به زغوم شود.
