زعبج

لغت نامه دهخدا

زعبج. [ زَ ب َ / زِب ِ ] ( ع ص ، اِ ) ابر سپید. || ابر تنک سبک. || نیکو از هر چیزی. || زیتون. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). میوه درخت زیتون وحشی. ( از دزی ج 1 ص 591 ).

پیشنهاد کاربران

زعبج: ( در زبان عربی ) ابر تنک ؛. ( لغتنامه دهخدا )

بپرس