زَرّین دَسْت ، علی رضا (تبریز ۱۳۲۴ش)
زَرّین دَسْت ، علی رضا
فیلم بردار سینمای ایران. فیلم برداری مجموعۀ تلویزیونی دایی جان ناپلئون (۱۳۵۴)، تجربۀ کم نظیری بود که در۳۰سالگی کسب کرد؛ حدود ۴۰۰هزار فوت نگاتیو رنگی مصرف کرد و با بهره گیری از دانشِ سینمایی ناصر تقوایی و نیز روان شناسی رنگ ها، کنتراست و تأثیر آن ها را در ساختارِ فیلم آزمود. بعدها از قابلیت های نورپردازی در فیلم رنگی بیشتر استفاده کرد، از آن جمله اند: بازجویی یک جنایت (۱۳۶۳)، نقطۀ ضعف (۱۳۶۲)، و تصویر آخر (۱۳۶۵). در طلسم (۱۳۶۵)، به مقتضای ساختارِ فیلم از نورپردازیِ کلاسیک و اکسپرسیونیستی بهره برد، و در خارج از محدوده (۱۳۶۷)، حرکاتِ روان دوربین را به امتیاز فیلم تبدیل کرد. زرین دست پس از گذراندنِ سالِ دومِ ابتدایی به تهران آمد. به اتفاق امیر نادری ، و به کمک برادرش محمد زرین دست، کارگردانی که در اواخر دهۀ ۱۳۴۰ از امریکا به ایران آمد، وارد سینما شد. از تجربه های به یادماندنی او در زمینۀ فیلم برداری است: خداحافظ رفیق (۱۳۵۰) و گزارش (۱۳۵۶).
زَرّین دَسْت ، علی رضا
فیلم بردار سینمای ایران. فیلم برداری مجموعۀ تلویزیونی دایی جان ناپلئون (۱۳۵۴)، تجربۀ کم نظیری بود که در۳۰سالگی کسب کرد؛ حدود ۴۰۰هزار فوت نگاتیو رنگی مصرف کرد و با بهره گیری از دانشِ سینمایی ناصر تقوایی و نیز روان شناسی رنگ ها، کنتراست و تأثیر آن ها را در ساختارِ فیلم آزمود. بعدها از قابلیت های نورپردازی در فیلم رنگی بیشتر استفاده کرد، از آن جمله اند: بازجویی یک جنایت (۱۳۶۳)، نقطۀ ضعف (۱۳۶۲)، و تصویر آخر (۱۳۶۵). در طلسم (۱۳۶۵)، به مقتضای ساختارِ فیلم از نورپردازیِ کلاسیک و اکسپرسیونیستی بهره برد، و در خارج از محدوده (۱۳۶۷)، حرکاتِ روان دوربین را به امتیاز فیلم تبدیل کرد. زرین دست پس از گذراندنِ سالِ دومِ ابتدایی به تهران آمد. به اتفاق امیر نادری ، و به کمک برادرش محمد زرین دست، کارگردانی که در اواخر دهۀ ۱۳۴۰ از امریکا به ایران آمد، وارد سینما شد. از تجربه های به یادماندنی او در زمینۀ فیلم برداری است: خداحافظ رفیق (۱۳۵۰) و گزارش (۱۳۵۶).
wikijoo: زرین_دست_،_علی_رضا_(تبریز_۱۳۲۴ش)