زره کامپوزیت

زره کامپوزیت نوعی زره خودرو است که شامل لایه هایی از مواد متفاوت مثل فلز، پلاستیک، سرامیک و هوا می شود. بیشتر زره های کامپوزیتی سبکتر از همتایان تمام فلزی خود با مقاومت یکسان هستند اما فضای بیشتری را اشغال می کنند. طراحی زره های کامپوزیت قویتر، سبکتر و کم حجم تر از زره های سنتی هم امکان پذیر است اما در این صورت هزینه ها به طرز غیرقابل قبولی بالا خواهد رفت و به همین جهت این نوع زره ها فقط در بخش های بسیار آسیب پذیر خودروهای زره پوش استفاده می شود. انگیزه اصلی برای ساخت زره های کامپوزیت مقاومت در برابر مهمات ضدتانک شدیدالانفجار بوده است.
اولین نمونهٔ شناخته شده زره کامپوزیت توسط نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا برای خودروهای آزمایشی تی - ۹۵ ساخته شد. در این زره یک صفحه شیشه سیلیسی بین صفحات فولادی قرار می گرفت. البته تی - ۹۵ هیچگاه به مرحله تولید و استفاده رسمی نرسید.
نخستین کاربرد عملی زره کامپوزیتی در شوروی رقم خورد. تانک تی - ۶۴ از زرهی با نام ترکیب کا استفاده می کرد که در آن لایه های فایبرگلاس بین صفحه های فولادی قرار گرفته بود و از مکانیسم هایی استفاده شده بود تا زره در مقابل فشار حالت خمیده پیدا کند. در مدل های بعدی تی - ۶۴ و تانک های جدیدتر روسی از عصاره کاربید بور نیز برای افزایش مقاومت بهره گرفته شد.
زره چوبام از معروفترین و رایجترین زره های کامپوزیت غربی است که در دهه ۱۹۷۰ در بریتانیا اختراع شد. در این زره لایه ای از سرامیک بین دو لایه زره فولادی ساندویچ شده بود که این شیوه موجب افزایش قابل توجهی در مقاومت زره در مقابل مهمات ضدتانک شدیدالانفجار حتی در مقایسه با زره های کامپوزیتی دیگر شد. زره چوبام به قدری کارآمد بود که آمریکایی ها به سرعت آن را در تانک ام۱ آبرامز خود به کار گرفتند.