آبی مگر چو من ز غم عشق زرد گشت
وز شاخ همچو چوک بیاویخت خویشتن.
بهرامی ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).
همه زردگشتند و پرچین به روی کسی جنگ دیوان نکرد آرزوی.
فردوسی.
لعل پیازکی رخ من بود زرد گشت اشکم ز درد اوست چو لعل پیازکی.
لؤلؤیی ( از لغت فرس اسدی ).
شهرشهر و خانه خانه قصه کردنی رگش جنبید و نی رخ گشت زرد.
مولوی.
- زرد برگشتن روز ؛ زرد گشتن روز. نزدیک غروب فرارسیدن : بر این گونه تا روز برگشت زرد
برآورد شب چادر لاجورد.
فردوسی.
- زرد گشتن آفتاب ؛ زرد شدن آفتاب و خورشید، غروب آن : همی بود تا زرد گشت آفتاب
نشست از بر باره زودیاب.
فردوسی.
- زرد گشتن خورشید ؛ زرد گشتن آفتاب : بدین گونه تا گشت خورشید زرد
هوا پر ز گرد و زمین پر ز مرد.
فردوسی.
رجوع به زرد شدن و زرد و دیگر ترکیبهای آن شود.