زراندودکاری

زراندودکاری(gilding)
کاربرد زر (طلا) یا مادة جانشینی شبیه آن بر سطح کار. از قرن نوزدهم از زر، برای تزیین و زیبایی طرح بر روی سرامیک و سطوح نقش برجستةچوبی و گچ بری استفاده می کردند. سرامیک زراندود: لایة زر را به طرق مختلف پدید می آورند. از 1853 تا اواخر دهة 1860، طلای قهوه ای ـ مخلوطی از کلرید طلا، اکسید بیسموت و بوراکس ـ بر روی سفال به کار می رفت تا پوشش طلایی ماتی را به هنگام پخت پدید آورد. سطح آن را پس از پخت، می دادند. برای طرح های پیچیده تر، از اسلوب انتقال طرح استفاده می شد؛ طرح با مرکبی متشکل از قیر، روغن و چسب زراندود (مخلوط چسبی) بر روی ورق طلا چاپ می گردید. این مخلوط بر روی پوششی از سریشم ماهی بر روی لعاب، به کار می رفت. آب طلا که تا پیش از 1850 کم تر رواج داشت، تزئینات شفاف و درخشان را امکان پذیر ساخت؛ لیکن آب طلا به قابلیت روغن های محتوی سولفور برای حل کردن طلا و تعلیق آن متکی بود، از این رو کار اغلب عمر کوتاهی داشت. در روش زراندود پخت که در اواخر قرن هجدهم پاگرفت و همچنان به کار می رود ، مخلوطی از پودر طلا بر روی لعاب رنگ آمیزی می شود. در روش طلاکاری اسیدی، ایجاد سطوحی با جلوة مات، و نیز شفاف و درخشان را میسر می سازد. اسیدی که بر سطح سفال به کار می رود خوردگی ایجاد می کند، لذا سطوح اسیدنخورده کمی برجسته تر می شوند، پس از زراندود کردن و حرارت دادنِ سفال، سطوحی که با اسید خورده شده اند غیرصیقلی باقی می ماند. زراندود با نوارهای نازک: نوعی روش ژاپنی که در آن ورق طلا به صورت نوارهای بسیار ظریفی (کیریکان) بریده می شود؛ این روش در قرن دوازدهم به اوج شکوفایی خود می رسد. کیفیت خطوطی که با استفاده از آن حاصل می شوند، با خطوطی که به وسیلة پودر طلا نقاشی می شوند، متفاوت است؛ هنرمندان برای تزیین مجسمه های بودایی و دیگر آثار هنری، از این روش بسیار استفاده بردند.
56010300