زبان پر بودن. [ زَ پ ُ دَ ] ( مص مرکب )... از سخنی ؛ آن سخن را فراوان گفتن. || زبان پر ازگفتار تلخ بودن ؛ کنایه از خشمناک بودن : چنین گفت چون او بیامد ببلخ زبان و روان پر ز گفتار تلخ.
فردوسی.
|| زبان پر از نفرین بودن ؛ کنایه از بیزار بودن از کسی : همه دل پر از درد و دیده پرآب زبان پر ز نفرین افراسیاب.