زبان پارسی باستان. [ زَ ن ِ ی ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) یکی از زبانهای ایرانی است که در عهد هخامنشیان ، زبان رسمی ایران بوده و با اوستا و سانسکریت شباهت تام دارد و کتیبه های هخامنشیان و برخی ظروف و مهرها بدین زبان و بخط میخی هخامنشی نوشته شده است. ( حاشیه برهان قاطع چ معین ج 1 ص 351 ). رجوع به مقدمه برهان قاطع چ معین و ایران باستان ج 2 ص 1603، 1616، 1613، 2191، 2671، 2696 و «ایران »، «پارسی »، «پارس قدیم »، «فارس »، «فرس هخامنشی » و «فرس قدیم » شود.
