زبان های ژوانگ

زبان های ژوانگ ( چینی ساده شده: 壮语؛ نویسه های چینی سنتی: 壯語؛ پین یین:Zhuàngyǔ ) بیش از ده زبان تایلندی هستند که توسط مردم ژوانگ در جنوب چین در استان گوانگشی و مناطق مجاور یوننان و گوانگدونگ صحبت می شود. زبان های ژوانگ یک واحد زبانی تک رنگ را تشکیل نمی دهند، زیرا زبان های ژوانگ شمالی و جنوبی بیشتر از سایر کشورها با تای دیگر ارتباط دارند. زبان های ژوانگ شمالی با گونه هایی از تایوانی شمالی در مرزهای استان در گویژو، زنجیره ای از گویش ها را تشکیل می دهند، که به عنوان «بویی» معرفی می شوند، در حالی که زبان های ژوانگ جنوبی به همراه انواع زبان های مرکزی مانند نونگ، تی و کولان در ویتنام، زنجیره گویش دیگری را تشکیل می دهند.
ژوانگ استاندارد مبتنی بر گویش ژوانگ شمالی از منطقه ومینگ ( 武鸣区 ) در شهر نانینگ پایتخت گوانگشی است.
زبان ژوانگ ( یا گروه زبان ) توسط زبان شناسان چینی به گویش های شمالی و جنوبی تقسیم شده است، که هر یک از آنها توسط زبان شناسان چینی به تعدادی از انواع بومی تقسیم شده است ( ژانگ و وی ۱۹۹۷؛ ژانگ ۱۹۹۹: ۲۹–۳۰ ) .
گویش ناحیه ومینگ از گونه های یونگبی ( Yongbei ) از ژوانگ ( Zhuang ) ، طبقه بندی شده در «گویش ژوانگ شمالی»، به عنوان «گویش معیار» یا پرستیژ ژوانگ در نظر گرفته شده است، که توسط دولت برای استفاده های خاص رسمی ساخته شده است. اگرچه گونه های جنوبی ژوانگ متوقف شده اند، اما انواع ژوانگ شمالی فاقد آن ها هستند. بیش از ۶۰ سیستم تونی متمایز با ۵ تا ۱۱ تن بسته به نوع مختلف وجود دارد.
ژانگ ( ۱۹۹۹ ) ۱۳ ( سیزده ) گونه ژوانگ را شناسایی کرد. تحقیقات بعدی توسط مؤسسه زبانشناسی تابستان نشان داده است که برخی از این زبان ها خود چندین زبان هستند که بدون قرار گرفتن در معرض قبلی از طرف گویشوران، متقابل قابل فهم نیستند، و در نتیجه ۱۶ کد ISO 639 - 3 جداگانه وجود دارد.