زبان های چین

زبان های چین ( انگلیسی: Languages of China ) زبان هایی هستند که در چین صحبت می شوند. زبان غالب در چین که به هفت گروه زبان اصلی ( که به دلایل سیاسی به عنوان لهجه تقسیم بندی می شوند ) تقسیم می شود، به عنوان هانیو ( چینی ساده شده: 汉语؛ چینی سنتی: 漢語؛ پینین: هاننی ) شناخته می شود و به عنوان یک رشته علمی مجزا در چین در نظر گرفته شده و مطالعه می شود. هانیو یا زبان هان، هشت گونه اصلی را شامل می شود که از نظر ساخت شناسی واژگانی و آوایی از یکدیگر به حدی متفاوت هستند که اغلب از نظر متقابل برای گویشوران خود غیرقابل درک خواهند بود شبیه زبان انگلیسی و زبان آلمانی یا زبان دانمارکی. زبان هایی که بیشتر مورد مطالعه و پشتیبانی دولت قرار گرفته اند شامل زبان چینی، زبان مغولی، زبان تبتی، زبان اویغوری و زبان ژوانگ است. چین ۳۰۲ زبان زنده دارد که در اتنولوگ ذکر شده است. بر اساس برآوردها در سال ۲۰۱۰ میلادی ۹۵۵ میلیون نفر از جمعیت ۱۳۴۰ میلیون نفری چین به گونه های مختلف زبان ماندارین به عنوان زبان اول صحبت می کنند که در حدود ۷۱ درصد جمعیت این کشور می باشند.
زبانهای گفتاری ملیت ها که جزئی از جمهوری خلق چین هستند، متعلق به حداقل نه خانواده هستند:
• خانواده چینی و تبت: ۱۹ قومیت رسمی ( از جمله هان و تبت )
• خانواده تای - کادای: چندین زبان توسط ژوانگ، بووی، دای صحبت می شود، دونگ، و هلا ( مردم لی ) . ۹ قومیت رسمی.
• خانواده هامونگ - مین: ۳ قومیت رسمی
• خانواده اتریازیاتیک: ۴ قومیت رسمی ( دئنگ، بلنگ، جین ( ویتنامی ) ) ) ، و Wa
• خانواده ترکی: اویغورها، قزاق ها، سالار، و غیره ۷ قومیت رسمی. [ ۵]
• خانواده مغول: مغول ها، دونگشیانگ، و گروه های مرتبط. ۶ قومیت رسمی. [ ۶]
• خانواده تونگوز: Manchus ( سابق ) ، Hezhe و غیره ۵ قومیت رسمی.
• خانواده کره ای: زبان کره ای
• خانواده هند و اروپایی: ۲ قومیت رسمی ( روس ها و تاجیک ها ( در واقع مردم پامیری ) ) . همچنین زبان آینو به شدت تحت تأثیر پارسی وجود دارد که توسط مردم آینو در جنوب غربی سین کیانگ صحبت می شود که رسماً اویغور محسوب می شوند.
• خانواده اتریشونیایی: ۱ قومیت رسمی ( گائوشان، که به بسیاری از شاخه های فرمروسان صحبت می کنند ) ، ۱ غیررسمی ( Utsul، که به زبان Tsat صحبت می کنند، اما هوی در نظر گرفته می شوند )
در زیر لیست های گروه های قومی در چین بر اساس طبقه بندی زبانی ارائه شده است. قومیت هایی که در لیست رسمی PRC از ۵۶ گروه قومی قرار ندارند، به صورت مجزا شناخته می شوند. ترجمه های مربوط به پینیین و شخصیت های چینی ( ساده و سنتی ) نیز آورده شده است.