زبان های هندواریایی

زبان های هندوآریایی. زبان های هندوآریایی یا زبان های آریایی هند ( به انگلیسی: Indo - Aryan languages or Indic languages ) زیرشاخه ای از زبان های هندوایرانی است و توسط مردمان هندوآریایی تکلم می شود. به عنوان شرقی ترین گروه در زبان های هندواروپایی، زبان های هندوآریایی توسط حدود ۹۰۰ میلیون نفر صحبت می شود ( آمار سال ۲۰۰۵ ) [ ۲] و در سال ۲۰۲۰ حدود ۱٫۵ میلیارد نفر تخمین زده می شوند. متکلمان این زبان ها در کشورهای هند، پاکستان، بنگلادش، نپال و دیگر نواحی هیمالیا و سریلانکا جمع شده اند.
جمعیت گویش وران ده زبان اول پرگویش این گروه زبانی به میلیون نفر به شرح زیر می باشد:[ ۳]
تاریخ پیدایش و گسترش زبان های هندوآریایی را دانشمندان به سه مرحله به صورت زیر تقسیم کرده اند:
• هندوآریایی کهن، که از حدود ۱۵۰۰ قبل از میلاد شروع شده، و تا حوالی ۶۰۰ قبل از میلاد ادامه پیدا کرده است.
• هندوآریایی میانه.
• هندوآریایی نو مانند زبان هایی مثل هندی، بنگالی، زبان سرائیکی و مراتی که در طی این مرحله هویت های متمایز به خود گرفته اند. [ ۴]
هیچ طبقه بندی قطعی از زبان های هندوآریایی وجود ندارد زیرا لهجه های آن ها در یکدیگر ادغام شده اند. عمده این موارد در اینجا نشان داده شده است. برای جزئیات بیشتر، به مقالات اختصاصی مراجعه کنید.
زبان های ایرانی و زبان های هندی هر دو از زبان های آریایی هستند. پیشینهٔ ارتباط آن ها به سده ۶ پ. م بازمی گردد. در دوره های پس از میلاد هم، به سبب ورود بسیاری از کتاب های هندی در زمینه های مختلف به ایران، ارتباط بین زبان های ایرانی و هندی حفظ شد. در دوره های بعد، به خاطر تسلّط سلسله های مسلمان ایرانی فارسی زبان بر آن منطقه، ارتباط بین زبان های ایرانی و هندی بیشتر شد و زبان فارسی قرن ها زبان رسمی سرزمین هندوستان بود. پیامد این ارتباط ژرف و طولانی، تأثیر این دو زبان بر همدیگر بود. این تأثیرات باعث شد که این دو زبان عناصری را از همدیگر قرض بگیرند. زبان هندی در طول این ارتباط دیرینه خود با زبان فارسی واژگان بسیاری را از این زبان قرض گرفته است.
بنابراین، پیشینهٔ ورود واژگان زبان فارسی به زبان هندی به دورهای بازمی گردد گه آغاز روابط بین ایرانیان و هندیان است. برای انجام این پژوهش، نخست وام واژه های ایرانی در هندی از واژه نامه های معتبر زبان سنسکریت و هندی استخراج شد و سپس شواهدی از متنهای کهن سنسکریت و کتیبه های هندی برای واژگان ذکر شد و در خاتمه، ریشه شناسی این واژگان در زبان های ایرانی برای اثبات ایرانی بودن واژگان آورده شد. به نظر می رسد انجام این پژوهش برای تحکیم بخشیدن به شواهد تاریخی مبنی بر ارتباط ایرانیان و هندیان در دوره های مختلف تاریخی، ضروری است.