زبان های آسیا. طیف گسترده ای از زبان ها در سراسر آسیا صحبت می شوند که شامل خانواده های مختلف زبانی و برخی زبان های تک خانواده است. خانواده های اصلی زبان شامل آلتایی، آستروآسیایی، آسترونزیایی، قفقازی، دراویدی، هندواروپایی، آفروآسیایی، مغولی تبار، چینی - تبتی و کرا - دای هستند. بیشتر آن ها، اما نه همه، سابقه طولانی به عنوان یک زبان نوشتاری دارند.
خانواده های اصلی از نظر تعداد، هندواروپایی ( هندوآریایی ) و دراویدی در جنوب آسیا و چینی - تبتی در آسیای شرقی هستند. چندین خانواده دیگر در منطقه خاصی غالب هستند.
زبان های چینی - تبتی از جمله زبان های چینی، تبتی، برمه ای، کارنی و زبان های متعددی از فلات تبت، جنوب چین، برمه و شمال شرقی هند هستند.
زبانهای هندواروپایی در درجه اول توسط شاخه هندوایرانی حضور دارند. این خانواده شامل زبان های هندی ( سینهالی، هندی، اردو، بنگالی، اوریه، آسامی، پنجابی، سندی، کشمیری، مراتی، گجراتی، سینهالی، مالایالم و سایر زبان های هندواروپایی جنوب آسیا ) و ایرانی ( شامل فارسی، کردی، پشتو، بلوچی و زبان های هندواروپایی دیگر ایران، آناتولی، میان رودان، آسیای میانه، قفقاز و مناطقی از آسیای جنوبی ) . علاوه بر این شاخه، دیگر شاخه های هندواروپایی که در آسیا صحبت می شوند شامل اسلاوی ( روسی رایج در سیبری ) ، یونانی در پیرامون دریای سیاه، ارمنی و همچنین زبان های منقرض شده مانند هیتی در آناتولی و تخاری در ترکستان ( چین ) هستند.
شماری از خانواده های زبانی کوچکتر، اما مهم که در آسیای مرکزی و شمالی گسترش یافته اند، در خانواده آلتایی که هنوز کاملاً پذیرفته نشده است، حضور دارند. این گروه شامل خانواده های ترکی، مغولی تبار، تونگوزی ( از جمله منچو ) ، کره ای و ژاپنی است.
زبان های مون - خمر ( که به آن آستروآسیایی نیز می گویند ) خانواده زبانی در جنوب و جنوب شرقی آسیا هستند. زبان های مهم این خانواده ویتنامی و خمر ( کامبوجی ) هستند.
زبان های کرا - دای ( که به آن تای - کادای نیز گفته می شود ) در جنوب چین، شمال شرقی هند و آسیای جنوب شرقی یافت می شودن. زبان های مهم این خانواده تایلندی ( سیامی ) و لائو هستند.
زبانهای آسترونزیایی در سراسر ناحیه دریایی جنوب شرق آسیا گسترش یافته اند، از جمله زبان های اصلی آن فیجیایی ( فیجی ) ، سبوانو، تاگالوگ ( فیلیپین ) و مالایی ( مالزی، سنگاپور و برونئی ) هستند. جاوه ای، سوندایی و مادورایی اندونزی نیز به این خانواده تعلق دارند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفخانواده های اصلی از نظر تعداد، هندواروپایی ( هندوآریایی ) و دراویدی در جنوب آسیا و چینی - تبتی در آسیای شرقی هستند. چندین خانواده دیگر در منطقه خاصی غالب هستند.
زبان های چینی - تبتی از جمله زبان های چینی، تبتی، برمه ای، کارنی و زبان های متعددی از فلات تبت، جنوب چین، برمه و شمال شرقی هند هستند.
زبانهای هندواروپایی در درجه اول توسط شاخه هندوایرانی حضور دارند. این خانواده شامل زبان های هندی ( سینهالی، هندی، اردو، بنگالی، اوریه، آسامی، پنجابی، سندی، کشمیری، مراتی، گجراتی، سینهالی، مالایالم و سایر زبان های هندواروپایی جنوب آسیا ) و ایرانی ( شامل فارسی، کردی، پشتو، بلوچی و زبان های هندواروپایی دیگر ایران، آناتولی، میان رودان، آسیای میانه، قفقاز و مناطقی از آسیای جنوبی ) . علاوه بر این شاخه، دیگر شاخه های هندواروپایی که در آسیا صحبت می شوند شامل اسلاوی ( روسی رایج در سیبری ) ، یونانی در پیرامون دریای سیاه، ارمنی و همچنین زبان های منقرض شده مانند هیتی در آناتولی و تخاری در ترکستان ( چین ) هستند.
شماری از خانواده های زبانی کوچکتر، اما مهم که در آسیای مرکزی و شمالی گسترش یافته اند، در خانواده آلتایی که هنوز کاملاً پذیرفته نشده است، حضور دارند. این گروه شامل خانواده های ترکی، مغولی تبار، تونگوزی ( از جمله منچو ) ، کره ای و ژاپنی است.
زبان های مون - خمر ( که به آن آستروآسیایی نیز می گویند ) خانواده زبانی در جنوب و جنوب شرقی آسیا هستند. زبان های مهم این خانواده ویتنامی و خمر ( کامبوجی ) هستند.
زبان های کرا - دای ( که به آن تای - کادای نیز گفته می شود ) در جنوب چین، شمال شرقی هند و آسیای جنوب شرقی یافت می شودن. زبان های مهم این خانواده تایلندی ( سیامی ) و لائو هستند.
زبانهای آسترونزیایی در سراسر ناحیه دریایی جنوب شرق آسیا گسترش یافته اند، از جمله زبان های اصلی آن فیجیایی ( فیجی ) ، سبوانو، تاگالوگ ( فیلیپین ) و مالایی ( مالزی، سنگاپور و برونئی ) هستند. جاوه ای، سوندایی و مادورایی اندونزی نیز به این خانواده تعلق دارند.
wiki: زبان های آسیا