زبان های استرواسیایی

زبان های آستروآسیایی. زبان های آستروآسیایی یا مون - خمر[ ۲] یک خانواده زبانی بزرگ بومی هندوچین و بخش هایی از هند، بنگلادش، نپال و جنوب چین هستند. امروزه ۱۱۷ میلیون گویشور زبان های آستروآسیایی در جهان می زیند. [ ۳] از این زبان ها فقط ویتنامی، خمر و مون دارای پیشینه نوشتاری طولانی و فقط ویتنامی و خمر دارای وضعیت رسمی ( به ترتیب در ویتنام و کامبوج ) هستند. زبان مون نیز به عنوان زبان بومی در میانمار و تایلند به رسمیت شناخته شده است. زبان وا نیز در میانمار زبان رسمی دفاکتوی ایالت وا است. سانتالی نیز یکی از ۲۲ زبان برنامه ریزی شده هند است. سایر زبان های این خانواده توسط گروه های اقلیتی گفتگو می شوند و دارای وضعیت رسمی نیستند.
اتنولوگ ۱۶۸ زبان آسترونزیایی را برمی شمرد. این زبان ها سیزده شاخه را می سازند ( و شاید چهارده شاخه با محاسبه زبان شومپن که عضویت کاملاً پذیرفته نمی شود ) که به دو گروه مون - خمر و موندا تقسیم می شوند. دسته بندی های جدیدتر این زبان ها را به سه شاخه ( موندا، مون - خمر هسته ای و کهاسی - خمویی ) تقسیم می کنند[ ۴] یا گاه همه گروه ها را زیرشاخه مون - خمر قرار داده و این نام را برابر با نام کل خانواده بر می شمرند. [ ۵]
زبان های آستروآسیایی در جنوب شرق آسیا و بخش هایی از هند، بنگلادش، نپال و شرق آسیا پراکنده شده و توسط دیگر زبان ها از یکدیگر جدا شده اند. به نظر می رسد که آن ها زبان بومی جنوب شرق آسیا ( به جز جزایر آندامان ) بوده اند و خانواده های همسایه همچون کرا - دای، همونگ - مین، آسترونزیایی و زبان های چینی - تبتی توسط مهاجرت های بعدی به منطقه وارد شده اند. [ ۶]
یک روش رایج برای دسته بندی این زبان ها به شرح زیر است:
• موندا
• موندای شمالی
• کورکو
• خرواری
• خاریا–جوانگ
• موندای کوراپوت
• مون - خمر شرقی
• خمر ( کامبوجی )
• پیری
• باهناری
• کوتویی
• ویتی ( شامل ویتنامی )
• کهاسی ( مگالایا، هند )
• پالائونگی
• خمویی
• مون
• آسلی ( مالایا )
• نیکوباری ( جزایر نیکوبار )