زبان نگاه داشتن. [ زَ ن ِ ت َ ] ( مص مرکب ) خاموشی گزیدن. زبان بستن. زبان درکشیدن. زبان در کام دزدیدن : بندگان را زبان نگاه باید داشت با خداوندان که محال است روباهان را با شیران چخیدن. ( تاریخ بیهقی ).
