زبان منچو

زبان منچو یک زبان شدیداً در خطر از زبان های تونگوزی است که در شمال خاوری چین سخن گفته می شود. منچو زبان بومی مردمان منچو و زبان رسمی دودمان چینگ ( ۱۶۳۶–۱۹۱۲ ) . بیشتر منچوها هم اکنون به زبان چینی ماندارین سخن می گویند. بر پایه داده های یونسکو از میان ده میلیون نفر تیره قومی منچو تنها ده سخنور بومی زبان منچو در جهان وجود دارد.
منابع زبان منچو دو کاربرد بنیادین برای تاریخ پژوهان چین به ویژه دودمان چینگ دارد. نخست این که اطلاعات را فراهم می کنند که به زبان چینی در دسترس نیستند، دو دوم این که زمانی که برای یک متن دو نگارش چینی و منچو وجود دارد، زبان منچو توان کنترل بیشتری را برای دریافت منابع چینی در دسترس قرار می دهد.
همانند بیشتر زبان هایی ریشه گرفته در آسیای مرکزی مانند زبان های ترکی تبار و زبان های مغولی، منچو نیز یک زبان چسبانشی است که هماهنگی واکه ای اندکی را نشان می دهند. گفته شده است که این زبان عمدتاً از زبانی به نام جورچن ریشه گرفته است، گرچه بسیاری از وام واژهها از مغولی و چینی برگرفته شده است. خط این زبان به گونه عمودی نوشته می شود و از الفبای مغولی گرفته شده است ( که آن خود به میانجی خط اویغوری و الفبای سغدی برگرفته از الفبای آرامی است ) .
اگر چه زبان منچو آن گونه از جنسیت دستور زبانی که در بسیاری از زبان های هندواروپایی هست را ندارد، با این حال برخی واژه ها مانند "اَمهَ" ( پدر ) و "اِمهِ" ( مادر ) با واکه های متفاوتی جدا می شود.