زبان لووی

زبان لووی، از زبان های مرده خانواده زبانی زبان های هندواروپایی و از شاخه زبان های آناتولی آن است. زبان لووی از خویشاوندان نزدیک زبان هیتی است، و در میان زبان هایی جای می گیرد که مردمان ارزاوا، تا باختر و جنوب غربی ناحیه کانون هیتی نشینی، با آن گپ می زده اند. در کُهَن ترین نوشتارها، این ناحیه را لوویا خوانده اند؛ چندی پس، همین ناحیه با نام لیدیا یا لودیا خوانده شده است. نیز نیای بی واسطه زبان لیکیه ای یا از خویشاوندان نزدیک نیای زبان لیکیه ای است. زبان لوویان بهترین زبانی است که می توان گمان برد ترواییان با آن گپ می زده اند.
از همین سرزمین، گویشوَران زبان لووی، کم کم به سوی خاوران پراکندند و از دست اَندَرکاران سرنگونی امپراتوری هیتی شدند. زبان لووی همچنین، زبان ممالک سوری - هیتی مانند میلید و کارکمیش بوده است. اهالی پادشاهی تابال که حدود ۹۰۰ پیش از میلاد مسیح سر بر آورد نیز به لووی سخن می گفتند.
• Arzawa، to the west، throws light on Hittites
• Alekseev Manuscript
• Hieroglyphic Luwian Phonetic Signs
• Catalog of Hittite Texts: TEXTS IN OTHER LANGUAGES
• Genitive Case and Possessive Adjective in Anatolian