زبان عربی در ایران پیشینه ای کهن در ادبیات فارسی و دستور زبان فارسی داشته و دارد و آغاز آن هم پایهٔ رشد و گسترش رسمیِ زبان فارسی دری بوده است. عربی همچنین از زبان های رایج در ایران است. اصل شانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز به بایستگی آموزش زبان عربی پس از دورهٔ ابتدایی تا پایان دورهٔ متوسطه در همهٔ رشته های تحصیلی نظری، اشاره دارد. جز این موارد، زبان عربی نیز برای زبان فارسی در ایران مهم است؛ بنا به دیدگاه داریوش آشوری، «فارسی و عربی چه به عنوانِ دو زبانِ همسایه چه به عنوانِ دو زبان در قلمروِ یک فرهنگِ دینی می بایست با یکدیگر رابطه و داد - و - ستد داشته باشند، چنان که داشته اند، و می بایست بسیاری از واژه ها را از یکدیگر بگیرند، چنان که گرفته اند. » همچنین زبان عربی در ایران می تواند بخشی از روابط ایران و جهان عرب باشد.
... [مشاهده متن کامل]
از میان زبان های سامی که از خانوادهٔ آفروآسیایی هستند، زبان عربی بیشترین گویشور را در ایران دارد اما درصد اندکی از این گویشوران، آن را به عنوان زبان مادری استفاده می کنند. اهمیت اصلی زبان عربی در ایران، از دیدگاه تاریخی و مذهبی است. به دنبال فتح ایران توسط مسلمانان، زبان عربی در عمل اثر فراوانی بر فارسی گذاشت. از آن زمان به بعد، فارسی بخش قابل توجهی از کل واژه های عربی را پذیرفت و ساختارهای دستوری را از زبان عربی باستان و در برخی موارد، از عربی محاوره وام گرفت. در زمان حکومت پادشاهی پیشین، تلاش شد تا عناصر زبان عربی از زبان فارسی حذف شود، اما این کوشش با موفقیت اندکی روبرو شد و به دنبال انقلاب ۱۳۵۷، کاملاً متوقف شد. از آن زمان به بعد، مطالعهٔ زبان عربی کلاسیک، در مدرسه های ایرانی مورد تأکید قرار گرفته و زبان عربی همچنان غالب گفتمان دینی ( اسلامی ایران ) است.
در سده های میانه و دوران طلایی اسلام، زبان عربی به عنوان زبان اول جهان اسلام شناخته می شد. در واقع، عربی زبان میانجی/مشترک همهٔ مسلمانان به شمار می رفت که توانست میراث علمی و فلسفی یونان، ایران باستان و هند و دیگر جای ها را در خود بیاورد و آن را به شیوهٔ خود تکمیل کند. «هرکه این زبان را می آموخت می توانست بر تمامیِ آن میراث دست یابد و خود نیز چه بسا با نوشتنِ کتاب به آن زبان چیزی بر آن بیفزاید». اهمیت دینی زبان عربی، نیز از دلایل اهمیت زبان عربی در ایران است. گفته ای از ابومنصور نیشابوری در دیباچهٔ فقه اللغه و سر العربیه به این اهمیت اشاره دارد:
... [مشاهده متن کامل]
از میان زبان های سامی که از خانوادهٔ آفروآسیایی هستند، زبان عربی بیشترین گویشور را در ایران دارد اما درصد اندکی از این گویشوران، آن را به عنوان زبان مادری استفاده می کنند. اهمیت اصلی زبان عربی در ایران، از دیدگاه تاریخی و مذهبی است. به دنبال فتح ایران توسط مسلمانان، زبان عربی در عمل اثر فراوانی بر فارسی گذاشت. از آن زمان به بعد، فارسی بخش قابل توجهی از کل واژه های عربی را پذیرفت و ساختارهای دستوری را از زبان عربی باستان و در برخی موارد، از عربی محاوره وام گرفت. در زمان حکومت پادشاهی پیشین، تلاش شد تا عناصر زبان عربی از زبان فارسی حذف شود، اما این کوشش با موفقیت اندکی روبرو شد و به دنبال انقلاب ۱۳۵۷، کاملاً متوقف شد. از آن زمان به بعد، مطالعهٔ زبان عربی کلاسیک، در مدرسه های ایرانی مورد تأکید قرار گرفته و زبان عربی همچنان غالب گفتمان دینی ( اسلامی ایران ) است.
در سده های میانه و دوران طلایی اسلام، زبان عربی به عنوان زبان اول جهان اسلام شناخته می شد. در واقع، عربی زبان میانجی/مشترک همهٔ مسلمانان به شمار می رفت که توانست میراث علمی و فلسفی یونان، ایران باستان و هند و دیگر جای ها را در خود بیاورد و آن را به شیوهٔ خود تکمیل کند. «هرکه این زبان را می آموخت می توانست بر تمامیِ آن میراث دست یابد و خود نیز چه بسا با نوشتنِ کتاب به آن زبان چیزی بر آن بیفزاید». اهمیت دینی زبان عربی، نیز از دلایل اهمیت زبان عربی در ایران است. گفته ای از ابومنصور نیشابوری در دیباچهٔ فقه اللغه و سر العربیه به این اهمیت اشاره دارد:
