زبان شکسته

لغت نامه دهخدا

زبان شکسته. [ زَ ن ِ ش ِ ک َ ت َ / ت ِِ ] ( ترکیب وصفی ،اِ مرکب ) کنایه از زبان لکنت دار. ( آنندراج ). کنایه از زبان الکن. ( مجموعه مترادفات ص 191 ) :
تنها نه اشک راز مرا جسته جسته گفت
غماز رنگ هم به زبان شکسته گفت.
صائب.
غبار خط به زبان شکسته میگوید
که فیض صبح بناگوش یار را دریاب.
صائب.

زبان شکسته. [ زَ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ] ( ن مف مرکب ) کژمژزبان. لال پتی :
گویی زبان شکسته و گنگ است بت ترا
ترکان همه شکسته ز بانگ تواند نون.
عماره.
رجوع به ناظم الاطباء ذیل شکسته زبان شود.

فرهنگ فارسی

کنایه از زبان لکنت دار کنایه از زبان الکن

پیشنهاد کاربران

بپرس