زبان سیستانی ( سکزی ) از جدایی اش با فارسی تا ریشه سکایی آن.
تبار و زبان سیستانی ها چیست؟ آیا سیستانی ها فارس هستند؟
زبان سیستانیان فارسی است یا زبانی خاص با ریشه ای جدا؟
ارتباط سیستانی ها با سکاها چیست؟
... [مشاهده متن کامل]
❇️ پاسخ به این سوالات در این پست ❇️
💠 الکساندر کانینگهام باستان شناس انگلیسی در کتاب ایندوسکاهای متاخر خود درباره سیستانیان و زبانشان می نویسد :
• به این ترتیب نام سکاها بر درنگیانا به عنوان سکاستان که اکنون سیستان است تحمیل شد و زبان آنها در قرن دهم میلادی به نام سکزی هنوز صحبت می شد. صفحه۱📖
• سیستانی ها به عنوان سکاهای ساکاستان یا سیستان شناخته می شوند. صفحه۱۱۱📖
• در افسانه های حاشیه ای پهلوی مردم زابلستان به زبانی از خود به نام زاولی صحبت میکردند که از هروی هرات، از سکزی سجستان یا سیستان و از سغدی سغد، متمایز بود. صفحه۲۵۹📖
• سیستانی هایی که ما میشناسیم سکاهای سیستانند. صفحه۱۷۲📖
• اما بهرام دوم ساسانی لقب سکانشاه ( شاه سکاها ) را با فتح سکاستان یا سگستان که کشور سکاها بود به دست آورد. صفحه۱۷٠📖
💠 در صفحات 661 و 662 کتاب نامواره دکتر محمود افشار درباره زبان سیستانی ذکر شده است که :
درحالی که سیستانی لهجه سیستانی داشت، لهجه ای که ریشه آن سکایی بود و سیستانی آن روزگار سگزی بود.
گرگانی به زبان گرگانی شعر بگوید و سیستانی نفهمد و سیستانی می بایست به زبان سیستانی بگوید و رازی ( اهل ری ) نفهمد.
💠 در کتاب تاریخ و ادبیات ایران نوشته جلال الدین همائی درباره ریشه آریایی زبان سیستانی سخن گفته شده و آن را جدا از فارسی قلمداد کرده:
مثل اینکه زبان آریایی مبدا زبان:فارسی، پهلوی، ارمنی، سکزی ( سیستانی ) ، سغدی، پشتو است.
در السنة الادبا و مورخین و لغت نویسان فارسی نام چند زبان دیگر شایع است: دری، خوزی، سغدی، هروی، زاولی، سکزی ( سیستانی ) ، سریانی.
💠 در کتاب الصّیدنه فی الطّب ابوریحان بیرونی به ترجمه باقر مظفر زاده صفحه ۵۳ از زبان خاص سیستانی یا همان سکزی سخن به عمل آمده:
زبان سجستانی ( سجزی ) :زبان ساکنان سجستان ( سیستان ) است. واژه های سجستانی در صیدنه در ۵٠ عنوان دیده می شود. در شماره ۱٠۱۴ از سجستانی قدیم ( السجزیه القدیم ) و سجستانی جدید نام برده شده است. بخش عمده این واژه ها در فرهنگ های فارسی و برخی نیز در فرهنگ های هندی نوشته شده اما تشخیص بسیازی از آنها میسر نشده است.
تبار و زبان سیستانی ها چیست؟ آیا سیستانی ها فارس هستند؟
زبان سیستانیان فارسی است یا زبانی خاص با ریشه ای جدا؟
ارتباط سیستانی ها با سکاها چیست؟
... [مشاهده متن کامل]
❇️ پاسخ به این سوالات در این پست ❇️
💠 الکساندر کانینگهام باستان شناس انگلیسی در کتاب ایندوسکاهای متاخر خود درباره سیستانیان و زبانشان می نویسد :
• به این ترتیب نام سکاها بر درنگیانا به عنوان سکاستان که اکنون سیستان است تحمیل شد و زبان آنها در قرن دهم میلادی به نام سکزی هنوز صحبت می شد. صفحه۱📖
• سیستانی ها به عنوان سکاهای ساکاستان یا سیستان شناخته می شوند. صفحه۱۱۱📖
• در افسانه های حاشیه ای پهلوی مردم زابلستان به زبانی از خود به نام زاولی صحبت میکردند که از هروی هرات، از سکزی سجستان یا سیستان و از سغدی سغد، متمایز بود. صفحه۲۵۹📖
• سیستانی هایی که ما میشناسیم سکاهای سیستانند. صفحه۱۷۲📖
• اما بهرام دوم ساسانی لقب سکانشاه ( شاه سکاها ) را با فتح سکاستان یا سگستان که کشور سکاها بود به دست آورد. صفحه۱۷٠📖
💠 در صفحات 661 و 662 کتاب نامواره دکتر محمود افشار درباره زبان سیستانی ذکر شده است که :
درحالی که سیستانی لهجه سیستانی داشت، لهجه ای که ریشه آن سکایی بود و سیستانی آن روزگار سگزی بود.
گرگانی به زبان گرگانی شعر بگوید و سیستانی نفهمد و سیستانی می بایست به زبان سیستانی بگوید و رازی ( اهل ری ) نفهمد.
💠 در کتاب تاریخ و ادبیات ایران نوشته جلال الدین همائی درباره ریشه آریایی زبان سیستانی سخن گفته شده و آن را جدا از فارسی قلمداد کرده:
مثل اینکه زبان آریایی مبدا زبان:فارسی، پهلوی، ارمنی، سکزی ( سیستانی ) ، سغدی، پشتو است.
در السنة الادبا و مورخین و لغت نویسان فارسی نام چند زبان دیگر شایع است: دری، خوزی، سغدی، هروی، زاولی، سکزی ( سیستانی ) ، سریانی.
💠 در کتاب الصّیدنه فی الطّب ابوریحان بیرونی به ترجمه باقر مظفر زاده صفحه ۵۳ از زبان خاص سیستانی یا همان سکزی سخن به عمل آمده:
زبان سجستانی ( سجزی ) :زبان ساکنان سجستان ( سیستان ) است. واژه های سجستانی در صیدنه در ۵٠ عنوان دیده می شود. در شماره ۱٠۱۴ از سجستانی قدیم ( السجزیه القدیم ) و سجستانی جدید نام برده شده است. بخش عمده این واژه ها در فرهنگ های فارسی و برخی نیز در فرهنگ های هندی نوشته شده اما تشخیص بسیازی از آنها میسر نشده است.
زبان سکایی که امروزه در زمره زبان های ایرانی شرقی دسته بندی می شود، به زبان ایرانی نیای زبان های سکاها گفته می شود. سکاها از هزارهٔ اول پیش از میلاد مسیح تا هزارهٔ اول میلادی، منطقهٔ وسیعی را از کناره های دریای سیاه تا مرزهای چین در تصرف داشتند. این قبایل در نوشته های فارسی باستان - saka، در منابع یونانی skuthai نامیده شده اند. واژه سکا، در زمان و مکان، کاربرد بسیار گسترده ای دارد، و سرزمین آنان چنان پهناور و دارای تیره های گوناگون بود که به گزارش هرودوت، سکاهای فرادریا برای دانستن زبان آنان که در دوردست شرقی ( خوارزم و سغد ) می زیستند، نیاز به ترجمه داشته و در سرزمین خود برای گذر یک کاروان از دهانه ولگا در دریای کاسپین تا کوهستان اورال نیاز به هفت ترجمان برای هفت زبان بود. به گفته ماکس مولر این زبان ها می تواند دربرگیرنده زبان تاتارها، اسلاوها و فین - اوگری ها، از ساکنان سرزمین سکاها باشد. گرچه گویا هرودوت از شرقی ترین سکاها در شمال رود اوردوس چین و جنوب سیبری ( نیاکان شیونگ نو یا خیون ) تا کوهستان آلتای خبری نداشته است. زبان قبایل سکایی غربی را که در دورهٔ باستان در مناطق شمال دریای سیاه و در همسایگی یونانی ها می زیستند، اسکولوتی است که امروزه بیشتر با نام یونانی آن، اسکیتی می نامند. در کتیبه های فارسی باستان از چهار دسته قبایل سکائی زیر نام برده شده است: سکاهای تیزخود، سکاهای آن سوی سغد، سکاهای هوم نوش، سکاهای فرا دریا ( آن سوی دریای سیاه ) .
... [مشاهده متن کامل]
سکاها و سرمت ها قبایلی ایرانی تبار بودند که از سده هشتم پیش از میلاد تا آغاز عصر مسیحیت بر دشت های اوراسیا فرمان می راندند و در قلمرو وسیعی از سواحل شمالی دریای سیاه در غرب تا مرزهای شمالی چین در شرق به زندگی چادرنشینی روزگار می گذراندند. واژۀ سکا، که در فارسی باستان به صورت - saka آمده، از مشتقات ریشه باستانی sak* به معنی «رفتن، گشتن، گردیدن» و در اصل به معنای «سرگردان، خانه به دوش» است. اشتقاق این واژه از saka* «سگ» در معنی مثبت آن «سگ گله» یا از ریشه باستانی sak* «نیرومند بودن» پذیرفتنی نیست.
به ظاهر همه قبایل چادرنشین ایرانی در آغاز خود را - skuda* می نامیدند که مشتقی از ریشه هندواروپایی - skeud* است. این واژه را دیاکونوف «چالاک» ولی سمرنیی «تیرانداز» معنا کرده است. همین نام در میانه سده نخست پیش از میلاد در منطقه پنتوس به - skula بدل شد.
... [مشاهده متن کامل]
سکاها و سرمت ها قبایلی ایرانی تبار بودند که از سده هشتم پیش از میلاد تا آغاز عصر مسیحیت بر دشت های اوراسیا فرمان می راندند و در قلمرو وسیعی از سواحل شمالی دریای سیاه در غرب تا مرزهای شمالی چین در شرق به زندگی چادرنشینی روزگار می گذراندند. واژۀ سکا، که در فارسی باستان به صورت - saka آمده، از مشتقات ریشه باستانی sak* به معنی «رفتن، گشتن، گردیدن» و در اصل به معنای «سرگردان، خانه به دوش» است. اشتقاق این واژه از saka* «سگ» در معنی مثبت آن «سگ گله» یا از ریشه باستانی sak* «نیرومند بودن» پذیرفتنی نیست.
به ظاهر همه قبایل چادرنشین ایرانی در آغاز خود را - skuda* می نامیدند که مشتقی از ریشه هندواروپایی - skeud* است. این واژه را دیاکونوف «چالاک» ولی سمرنیی «تیرانداز» معنا کرده است. همین نام در میانه سده نخست پیش از میلاد در منطقه پنتوس به - skula بدل شد.
