زبان اردو

اردو به عنوان گونه معیار فارسی شده زبان هندوستانی توصیف شده است. اردو و هندی دارای پایه واژگان مشترک هندوآریایی و همانندی های واجی و نحوی بسیار هستند که این باعث می شود که آن ها در گفتار محاوره ای برای یکدیگر قابل درک باشند. اردوی رسمی واژگان ادبی و فنی و برخی ساختارهای دستوری ساده را از فارسی می گیرد، در حالی که هندی رسمی این ها را از سانسکریت می گیرد. زبان اردو بیش از نیمی از واژگان ( به طور مستقیم یا غیرمستقیم ) و بخش عمده دستور زبان و الفبا و شعر خود را از زبان پارسی گرفته است. امروزه زبان های فارسی و اردو از جمله نزدیک ترین زبان های جهان به یکدیگر به شمار می روند. زبان اردو چون در محیط زبان فارسی بالیده و رشد کرده است، به شدت تحت تأثیر این زبان قرار گرفته است. این تأثیر به ویژه در ادبیات اردو تا آن حد است که شعر اردو را پرتویی از شعر فارسی شمرده اند. ادبیات اردو در زیر بال شعر فارسی پرورش یافته، از این مادرخوانده نظم و نثر، سبک و مضمون، بحر و وزن و قافیه و شکل را به ارث برده و مخصوصاً الفاظش به طور کامل از فارسی نشات گرفته است.
اردو در سده هجدهم به زبان ادبی تبدیل شد و دو گونه معیار مشابه از آن در دهلی و لکهنو پدید آمد. از سال ۱۹۴۷ گونه معیار سوم آن نیز در کراچی پدید آمده است. دکنی، گونه کهن تری که در گذشته در جنوب استفاده می شد، هم اکنون منسوخ شده است.
در سال ۱۸۳۷ هنگامی که کمپانی هند شرقی ( انگلیس ها ) اردو را به جای فارسی، زبان دربار امپراتوری های اسلامی هند انتخاب کرد، این زبان به عنوان زبان اداری کمپانی در سراسر شمال هند انتخاب شد. عوامل مذهبی، اجتماعی و سیاسی که در دوره استعمار به وجود آمدند منجر به تمایز میان اردو و هندی و ستیز اردو و هندی شدند.