لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
مترادف ها
زبان ارامی
پیشنهاد کاربران
زبان آرامی عضوی از زبان های سامی است که بیش از ۳٬۰۰۰ سال قدمت دارد.
زبان آرامی ها، زبان اداری امپراتوری ها و حتی کاهنان تمدن های سومر، آشور و بابل بوده است. زبان اصلی بخش عمده ای از کتاب های آسمانی دانیال و عزرا و زبان کتاب تلمود است. آرامی را زبان عیسی دانسته اند و امروزه هنوز زبان مادری اقلیت های کوچک متعددی است. امروزه تعدادی از جوامع که بیشتر آن ها آشوری هستند به زبان های آرامی نو تکلم می کنند. این زبان اکنون در حال انقراض محسوب می شود. اما زیر شاخه های آن که زبان های آشوری، عربی و عبری هستند هنوز رواج دارند.
... [مشاهده متن کامل]
آرامی از خانواده زبان های افرو آسیایی است و در میان زبان های متعدد این خانواده از زیر شاخه سامی محسوب می شود. آرامی قسمتی از گروه زبان های سامی شمال غرب است که همچنین شامل زبان کنعانی مثل زبان عبری می شود.
در سده ۱۲ پیش از میلاد گویشوران آرامی زبان به تدریج در نواحی جنوب ارمنستان تا کشورهای بیزانس ( ترکیه امروزی ) /پارس ( ایران امروزی ) /شام ( سوریه امروزی ) / لبنان /اردن/مصر و تمامی کشورهای خاورمیانه امروزی و بخشی از آسیای میانه مانند افغانستان و ترکمنستان ساکن شدند و یکی از زبان های مهم جهان مسیحیت را به وجود آوردند. در قرن ۱۴ پیش از میلاد این زبان در اوج خود بود و به بسیاری از کشورهای آسیای جنوب و جنوب شرقی، مانند هند، مالزی، اندونزی، تبت و همچنین بخش های از آفریقا و اروپای شرقی مانند اوکراین، بلغارستان، مجارستان، آلبانی، مقدونیه و یونان رسید.
از قرن ۱۵ قبل از میلاد به بعد چند شاخه از این زبان پدید آمد، که شامل بود از زبان سامی افرو، زبان عبری، زبان آسوری، زبان کنعانی که از آن ها زبان عبری در اردن فلسطین و مصر بسیار فراگیر شد.
آرامی زبانی واحد و انعطاف ناپذیر نیست و به دسته ای از زبان های مرتبط گفته می شود. تاریخ غنی، ادبیات وسیع و استفاده مجامع مذهبی مختلف از زبان آرامی باعث تنوع و گوناگونی این زبان شده است. برخی گویش های آرامی متقابلاً فابل فهم هستند، درحالی که برخی دیگر این گونه نیستند. برخی زبان های آرامی اکنون تحت نام های دیگری شناخته شده هستند. برای مثال آشوری به زبان آرامی شرقی مجامع مسیحی گفته می شود. بسیاری از گویش ها به «شرقی» و «غربی» توصیف شده اند که مرز میان آن ها فرات یا اندکی غرب آن است. همچنین می توان مرزی را میان آن دسته از زبان های آرامی که اکنون زبان های زنده هستند ( به نام «نوآرامی» ) ، آن دسته که اکنون به عنوان زبان ادبی استفاده می شوند و آن دسته که منقرض شده و اکنون تنها مورد علاقه دانشمندان هستند، قائل شد. تقسیم بندی ذیل را می توان برای زبان ها و گویش های مختلف آرامی استفاده کرد، درحالی که برای این قانون استثنائاتی هم یافت می شود: «امروزی»، «میانه»، «قدیم»، «شرقی» و «غربی».
زبان آرامی ها، زبان اداری امپراتوری ها و حتی کاهنان تمدن های سومر، آشور و بابل بوده است. زبان اصلی بخش عمده ای از کتاب های آسمانی دانیال و عزرا و زبان کتاب تلمود است. آرامی را زبان عیسی دانسته اند و امروزه هنوز زبان مادری اقلیت های کوچک متعددی است. امروزه تعدادی از جوامع که بیشتر آن ها آشوری هستند به زبان های آرامی نو تکلم می کنند. این زبان اکنون در حال انقراض محسوب می شود. اما زیر شاخه های آن که زبان های آشوری، عربی و عبری هستند هنوز رواج دارند.
... [مشاهده متن کامل]
آرامی از خانواده زبان های افرو آسیایی است و در میان زبان های متعدد این خانواده از زیر شاخه سامی محسوب می شود. آرامی قسمتی از گروه زبان های سامی شمال غرب است که همچنین شامل زبان کنعانی مثل زبان عبری می شود.
در سده ۱۲ پیش از میلاد گویشوران آرامی زبان به تدریج در نواحی جنوب ارمنستان تا کشورهای بیزانس ( ترکیه امروزی ) /پارس ( ایران امروزی ) /شام ( سوریه امروزی ) / لبنان /اردن/مصر و تمامی کشورهای خاورمیانه امروزی و بخشی از آسیای میانه مانند افغانستان و ترکمنستان ساکن شدند و یکی از زبان های مهم جهان مسیحیت را به وجود آوردند. در قرن ۱۴ پیش از میلاد این زبان در اوج خود بود و به بسیاری از کشورهای آسیای جنوب و جنوب شرقی، مانند هند، مالزی، اندونزی، تبت و همچنین بخش های از آفریقا و اروپای شرقی مانند اوکراین، بلغارستان، مجارستان، آلبانی، مقدونیه و یونان رسید.
از قرن ۱۵ قبل از میلاد به بعد چند شاخه از این زبان پدید آمد، که شامل بود از زبان سامی افرو، زبان عبری، زبان آسوری، زبان کنعانی که از آن ها زبان عبری در اردن فلسطین و مصر بسیار فراگیر شد.
آرامی زبانی واحد و انعطاف ناپذیر نیست و به دسته ای از زبان های مرتبط گفته می شود. تاریخ غنی، ادبیات وسیع و استفاده مجامع مذهبی مختلف از زبان آرامی باعث تنوع و گوناگونی این زبان شده است. برخی گویش های آرامی متقابلاً فابل فهم هستند، درحالی که برخی دیگر این گونه نیستند. برخی زبان های آرامی اکنون تحت نام های دیگری شناخته شده هستند. برای مثال آشوری به زبان آرامی شرقی مجامع مسیحی گفته می شود. بسیاری از گویش ها به «شرقی» و «غربی» توصیف شده اند که مرز میان آن ها فرات یا اندکی غرب آن است. همچنین می توان مرزی را میان آن دسته از زبان های آرامی که اکنون زبان های زنده هستند ( به نام «نوآرامی» ) ، آن دسته که اکنون به عنوان زبان ادبی استفاده می شوند و آن دسته که منقرض شده و اکنون تنها مورد علاقه دانشمندان هستند، قائل شد. تقسیم بندی ذیل را می توان برای زبان ها و گویش های مختلف آرامی استفاده کرد، درحالی که برای این قانون استثنائاتی هم یافت می شود: «امروزی»، «میانه»، «قدیم»، «شرقی» و «غربی».
در گوگل ترنسلیت هیچ آپشنی برای دریافت ترجمه به زبان آرامی وجود ندارد، که شاید هم دلیل اصلیش بنا به گفته دوستان گستردگی بیش از اندازه این زبان تاریخی می باشد ولی با کمی جستجو یک لینک تلگرامی پیدا کردم که مترادف کلمات را به زبان آرامی باز می گرداند، وقتی کلمات بازگردانده شده از ربات تلگرام را در گوگل ترنسلیت کپی می کنم پیشنهاد ترجمه از زبون یدیش به ما داده می شود نه عیناً ولیکن مترادفات هم معنی، ولی از لحاظ رسم الخط یکسان. برای مثال ترجمه ی فارسی به آرامی کلمه ی فضیلت: מַעֲלָה
... [مشاهده متن کامل]
ترجمه ی کلمه ی بالا از ییدیش به فارسی : دانایی
... [مشاهده متن کامل]
ترجمه ی کلمه ی بالا از ییدیش به فارسی : دانایی
زبان آرامی عضوی از زبان های سامی است که بیش از ۳۰۰۰ سال قدمت دارد.
زبان آرامی ها، زبان اداری امپراتوری ها و حتی کاهنان بوده است. زبان اصلی بخش عمده ای از کتاب های آسمانی دانیل و عزرا و زبان کتاب تلمود است. آرامی را زبان عیسی دانسته اند و امروزه هنوز زبان مادری اقلیت های کوچک متعددی است. امروزه تعدادی از جوامع که بیشتر آنها آشوری هستند به زبان آرامی جدید تکلم می کنند. این زبان اکنون در حال انقراض محسوب می شود.
... [مشاهده متن کامل]
آرامی از خانواده زبان های افرو آسیایی است و در میان زبان های متعدد این خانواده از زیر شاخه سامی محسوب می شود. آرامی قسمتی از گروه زبان های سامی شمال غرب است که همچنین شامل زبان های کنعانی مثل زبان عبری می شود.
تمدن های باستانی آسیای غربی
میان رودان، سومر، اکد، آشور، بابل
حتیان، هیتی ها، لیدیه
ایلام، اورارتو، ماننا، ماد، هخامنشی
امپراتوری ها / شهرها
سومر: اوروک – اور – اریدو
کیش – لاگاش – نیپور – اکد
بابل – ایسین – اموری - کلدانی
آشور: آسور، نینوا، نوزی، نمرود
ایلامیان – شوش
هوری ها – میتانی
کاسی ها – اورارتو
گاهشماری
شاهان سومر
شاهان ایلام
شاهان آشور
شاهان بابل
شاهان ماد
شاهان هخامنشی
زبان
خط میخی
آرامی – هوری
سومری – اکدی
زبان مادی
ایلامی
اساطیر میان رودان
انوما الیش
گیل گمش – مردوخ
نیبیرو
محتویات [نمایش]
توزیع جغرافیایی [ویرایش]
در قرن ۱۲ قبل از میلاد متکلمان بومی زبان آرامی در دسته های بزرگ در سوریه، عراق و شرق ترکیه امروزی ساکن شدند. این زبان که به مرور اهمیت بیشتری کسب می کرد، در سرتاسر نواحی ساحلی مدیترانه از جمله فنیقیه صحبت می شد و کم کم در شرق دجله هم نفوذ کرد. ساکنان یهودی این زبان را با خود به شمال آفریقا و اروپا بردند. مبلغان مذهبی مسیحی نیز زبان آرامی را به ایران، هند، و حتی چین بردند. از قرن هفتم به بعد بود که آرامی به عنوان زبان میانجی در خاورمیانه جای خود را به عربی داد. با این حال آرامی همچنین زبان ادبی و نیایش یهودیان، مانداییان و برخی از مسیحیان باقی مانده است و هنوز هم برخی جوامع محدود در مناطقی که زمانی به این زبان صحبت می شده، تکلم می کنند. نا آرامی های دو قرن اخیر باعث شده است، متکلمان زبان آرامی در نقاط مختلف دنیا پراکنده شوند.
زبان آرامی و گویش های مختلف آن [ویرایش]
آرامی زبانی واحد و انعطاف ناپذیر نیست و به دسته ای از زبان های مرتبط اطلاق می شود. تاریخ غنی، ادبیات وسیع و استفاده مجامع مذهبی مختلف از زبان آرامی باعث تنوع و گوناگونی این زبان شده است. برخی گویش های آرامی متقابلا فابل فهم هستند، در حالیکه برخی دیگر اینگونه نیستند. برخی زبان های آرامی اکنون تحت نام های دیگری شناخته شده هستند. برای مثال آشوری به زبان آرامی شرقی مجامع مسیحی اطلاق می شود. بسیاری از گویش ها به «شرقی» و «غربی» توصیف شده اند که مرز میان آنها فرات یا اندکی غرب آن است. همچنین می توان مرزی را میان آن دسته از زبان های آرامی که اکنون زبان های زنده هستند ( به نام «نوآرامی» ) ، آن دسته که اکنون به عنوان زبان ادبی استفاده می شوند و آن دسته که منقرض شده و اکنون تنها مورد علاقه دانشمندان هستند، قائل شد. تقسیم بندی ذیل را می توان برای زبان ها و گویش های مختلف آرامی استفاده کرد، در حالیکه برای این قانون استثنائاتی هم یافت می شود: «مدرن»، «میانه»، «قدیم»، «شرقی» و «غربی».
سیستم نوشتاری [ویرایش]
کتابی به الفبای آرامی مربوط به قرن ۱۱ میلادی
نوشتار اصلی: الفبای آرامی
ابتدایی ترین الفبای آرامی بر اساس رسم الخط آوایی بوده است. با گذشت زمان، الفبای «مربعی» شکل آرامی شکل گرفت. فلسطینی های باستان و دیگر مردم ساکن در کنعان این الفبا را برای نوشتن زبان خود برگزیدند. این الفبا اکنون بیشتر به الفبای عبری شهرت دارد. این سیستم نوشتاری در کتب مقدس آرامی و دیگر نوشته های یهودیان به زبان آرامی استفاده شده است.
دیگر سیستم نوشتاری زبان آرامی توسط جوامع مسیحی ابداع شد: نوعی رسم الخط پیچ دار که بعنوان الفبای سوری ( یکی از انواع الفبای سوری، سرتو ) معروف است.
نوع کاملا تغییر یافته الفبای آرامی، الفبای مانداییک، اکنون توسط ماندایین ها استفاده می شود.
علاوه بر این سیستم های نوشتاری، گونه های دیگری هم از الفبای آرامی در عهد باستان مورد استفاده گروه های مختلف بود: برای مثال نبطی ها در پترا و الفبای پالمیرنین در پالمیرا. در زمان های اخیر نیز تورویو ( رجوع شود به آرامی شرقی جدید در زیر اغلب با استفاده از گونه تغییر کرده ای از الفبای لاتین نوشته می شود.
تاریخچه [ویرایش]
تاریخچه زبان آرامی به تفصیل در زیر نقل شده است. تاریخچه این زمان به سه دوره تقسیم شده است:
آرامی قدیم ۱۱۰۰ قبل از میلاد تا سال ۲۰۰ ) شامل:
آرامی مقدس در کتب مقدس عبری.
آرامی مسیح.
آرامی میانه ( سال ۲۰۰تا سال ۱۲۰۰ ) شامل:
سوری ادبی.
آرامی Talmuds، Targumim و Midrashim.
آرامی مدرن ( سال ۱۲۰۰تا کنون ) شامل:
بسیاری از گویش های رایج کنونی.
این طبقه بندی بر اساس طبقه بندی است که کلاس بییر * استفاده می کرد.
آرامی قدیم [ویرایش]
بخش آرامی قدیم بیش از ۱۳ قرن را به خود اختصاص می دهد. این دوره زمانی طولانی به این دلیل انتخاب شده است که تمامی گونه های آرامی که اکنون کاملا منقرض شده اند در آن جای می گیرند. دوره آرامی قدیم واضحا در حدود سال ۵۰۰ قبل از میلاد به پایان می رسد، یعنی زمانی که آرامی باستان ( زبان آرامی ها ) جای خود را به آرامی پادشاهی ( زبان دولت های پادشاهی قدرتمند ) می دهد. گویش های متعدد زبان آرامی قدیم زمانی برجسته می شوند که یونانی به عنوان زبان قدرت در منطقه جای آرامی را می گیرد.
آرامی قدیم [ویرایش]
آرامی ب . . .
زبان آرامی ها، زبان اداری امپراتوری ها و حتی کاهنان بوده است. زبان اصلی بخش عمده ای از کتاب های آسمانی دانیل و عزرا و زبان کتاب تلمود است. آرامی را زبان عیسی دانسته اند و امروزه هنوز زبان مادری اقلیت های کوچک متعددی است. امروزه تعدادی از جوامع که بیشتر آنها آشوری هستند به زبان آرامی جدید تکلم می کنند. این زبان اکنون در حال انقراض محسوب می شود.
... [مشاهده متن کامل]
آرامی از خانواده زبان های افرو آسیایی است و در میان زبان های متعدد این خانواده از زیر شاخه سامی محسوب می شود. آرامی قسمتی از گروه زبان های سامی شمال غرب است که همچنین شامل زبان های کنعانی مثل زبان عبری می شود.
تمدن های باستانی آسیای غربی
میان رودان، سومر، اکد، آشور، بابل
حتیان، هیتی ها، لیدیه
ایلام، اورارتو، ماننا، ماد، هخامنشی
امپراتوری ها / شهرها
سومر: اوروک – اور – اریدو
کیش – لاگاش – نیپور – اکد
بابل – ایسین – اموری - کلدانی
آشور: آسور، نینوا، نوزی، نمرود
ایلامیان – شوش
هوری ها – میتانی
کاسی ها – اورارتو
گاهشماری
شاهان سومر
شاهان ایلام
شاهان آشور
شاهان بابل
شاهان ماد
شاهان هخامنشی
زبان
خط میخی
آرامی – هوری
سومری – اکدی
زبان مادی
ایلامی
اساطیر میان رودان
انوما الیش
گیل گمش – مردوخ
نیبیرو
محتویات [نمایش]
توزیع جغرافیایی [ویرایش]
در قرن ۱۲ قبل از میلاد متکلمان بومی زبان آرامی در دسته های بزرگ در سوریه، عراق و شرق ترکیه امروزی ساکن شدند. این زبان که به مرور اهمیت بیشتری کسب می کرد، در سرتاسر نواحی ساحلی مدیترانه از جمله فنیقیه صحبت می شد و کم کم در شرق دجله هم نفوذ کرد. ساکنان یهودی این زبان را با خود به شمال آفریقا و اروپا بردند. مبلغان مذهبی مسیحی نیز زبان آرامی را به ایران، هند، و حتی چین بردند. از قرن هفتم به بعد بود که آرامی به عنوان زبان میانجی در خاورمیانه جای خود را به عربی داد. با این حال آرامی همچنین زبان ادبی و نیایش یهودیان، مانداییان و برخی از مسیحیان باقی مانده است و هنوز هم برخی جوامع محدود در مناطقی که زمانی به این زبان صحبت می شده، تکلم می کنند. نا آرامی های دو قرن اخیر باعث شده است، متکلمان زبان آرامی در نقاط مختلف دنیا پراکنده شوند.
زبان آرامی و گویش های مختلف آن [ویرایش]
آرامی زبانی واحد و انعطاف ناپذیر نیست و به دسته ای از زبان های مرتبط اطلاق می شود. تاریخ غنی، ادبیات وسیع و استفاده مجامع مذهبی مختلف از زبان آرامی باعث تنوع و گوناگونی این زبان شده است. برخی گویش های آرامی متقابلا فابل فهم هستند، در حالیکه برخی دیگر اینگونه نیستند. برخی زبان های آرامی اکنون تحت نام های دیگری شناخته شده هستند. برای مثال آشوری به زبان آرامی شرقی مجامع مسیحی اطلاق می شود. بسیاری از گویش ها به «شرقی» و «غربی» توصیف شده اند که مرز میان آنها فرات یا اندکی غرب آن است. همچنین می توان مرزی را میان آن دسته از زبان های آرامی که اکنون زبان های زنده هستند ( به نام «نوآرامی» ) ، آن دسته که اکنون به عنوان زبان ادبی استفاده می شوند و آن دسته که منقرض شده و اکنون تنها مورد علاقه دانشمندان هستند، قائل شد. تقسیم بندی ذیل را می توان برای زبان ها و گویش های مختلف آرامی استفاده کرد، در حالیکه برای این قانون استثنائاتی هم یافت می شود: «مدرن»، «میانه»، «قدیم»، «شرقی» و «غربی».
سیستم نوشتاری [ویرایش]
کتابی به الفبای آرامی مربوط به قرن ۱۱ میلادی
نوشتار اصلی: الفبای آرامی
ابتدایی ترین الفبای آرامی بر اساس رسم الخط آوایی بوده است. با گذشت زمان، الفبای «مربعی» شکل آرامی شکل گرفت. فلسطینی های باستان و دیگر مردم ساکن در کنعان این الفبا را برای نوشتن زبان خود برگزیدند. این الفبا اکنون بیشتر به الفبای عبری شهرت دارد. این سیستم نوشتاری در کتب مقدس آرامی و دیگر نوشته های یهودیان به زبان آرامی استفاده شده است.
دیگر سیستم نوشتاری زبان آرامی توسط جوامع مسیحی ابداع شد: نوعی رسم الخط پیچ دار که بعنوان الفبای سوری ( یکی از انواع الفبای سوری، سرتو ) معروف است.
نوع کاملا تغییر یافته الفبای آرامی، الفبای مانداییک، اکنون توسط ماندایین ها استفاده می شود.
علاوه بر این سیستم های نوشتاری، گونه های دیگری هم از الفبای آرامی در عهد باستان مورد استفاده گروه های مختلف بود: برای مثال نبطی ها در پترا و الفبای پالمیرنین در پالمیرا. در زمان های اخیر نیز تورویو ( رجوع شود به آرامی شرقی جدید در زیر اغلب با استفاده از گونه تغییر کرده ای از الفبای لاتین نوشته می شود.
تاریخچه [ویرایش]
تاریخچه زبان آرامی به تفصیل در زیر نقل شده است. تاریخچه این زمان به سه دوره تقسیم شده است:
آرامی قدیم ۱۱۰۰ قبل از میلاد تا سال ۲۰۰ ) شامل:
آرامی مقدس در کتب مقدس عبری.
آرامی مسیح.
آرامی میانه ( سال ۲۰۰تا سال ۱۲۰۰ ) شامل:
سوری ادبی.
آرامی Talmuds، Targumim و Midrashim.
آرامی مدرن ( سال ۱۲۰۰تا کنون ) شامل:
بسیاری از گویش های رایج کنونی.
این طبقه بندی بر اساس طبقه بندی است که کلاس بییر * استفاده می کرد.
آرامی قدیم [ویرایش]
بخش آرامی قدیم بیش از ۱۳ قرن را به خود اختصاص می دهد. این دوره زمانی طولانی به این دلیل انتخاب شده است که تمامی گونه های آرامی که اکنون کاملا منقرض شده اند در آن جای می گیرند. دوره آرامی قدیم واضحا در حدود سال ۵۰۰ قبل از میلاد به پایان می رسد، یعنی زمانی که آرامی باستان ( زبان آرامی ها ) جای خود را به آرامی پادشاهی ( زبان دولت های پادشاهی قدرتمند ) می دهد. گویش های متعدد زبان آرامی قدیم زمانی برجسته می شوند که یونانی به عنوان زبان قدرت در منطقه جای آرامی را می گیرد.
آرامی قدیم [ویرایش]
آرامی ب . . .