زُباله دانی (باستان شناسی)(kitchen midden)
اصطلاحی برای پشته های زباله متعلق به پیش از تاریخ. مادۀ اصلی اغلب آن ها صدف است، اما قطعاتی از استخوان های حیوانات، پرندگان، ظروف سفالی، و آثاری از سنگ و چوب نیز یافت می شود که در آن ها مقادیری هیزم سوخته و همچنین سنگ های سیاه پیدا شده که به صورت اجاق به کار رفته است. چنین محله هایی در سواحل سراسر جهان، ازجمله اروپا، امریکای شمالی و جنوبی، و ژاپن، کشف شده اند. این پشته های زباله به ارتفاع ۱۲ متر در فلوریدا وجود دارند، اما بزرگ ترین آن ها معمولاً ۳۰۰ متر طول، ۶۰ متر عرض و سه متر عمق دارند و اغلب نمونه های آن ها بسیار کوچک ترند. آن ها معمولاً مربوط به مردمان عصر میان سنگی هستند که علاوه بر صیادی و شکار، جانوران صدف دار هم جمع آوری می کردند. اما بیش از ۶۰۰ پشتۀ صدفی دورۀ جومونعصر نوسنگی در ژاپن، اطراف خلیج توکیو وجود دارند که به اوایل هزارۀ دوم پیش از میلاد تعلق دارند. تا ۱۸۶۰ گمان می رفت که این پشته ها سواحل برون آمده از زیر آب یا رسوبات و لایه های عصر یخبندانند اما در آن سال، یوهانس استینستروپ(۱۸۱۳ـ۱۸۹۷)، جانورشناس دانمارکی، متوجه تنوع بقایا در خاک ریزها شد و پی برد که همۀ صدف ها به گونه های رشدیافته تعلق دارند. فقدان کامل سنگ ریزه در این توده ها حاکی از آن بود که این پشته ها به طور طبیعی ساخته نشده اند، و به این نتیجه رسید که این ها زباله های اقوام پیش از تاریخ اند. استین استروپ از پیش گامان دیرین جانورشناسیبود. تا دهۀ ۱۹۷۰، بررسی بقایای جانوران در محل های باستانی رایج نبود.
اصطلاحی برای پشته های زباله متعلق به پیش از تاریخ. مادۀ اصلی اغلب آن ها صدف است، اما قطعاتی از استخوان های حیوانات، پرندگان، ظروف سفالی، و آثاری از سنگ و چوب نیز یافت می شود که در آن ها مقادیری هیزم سوخته و همچنین سنگ های سیاه پیدا شده که به صورت اجاق به کار رفته است. چنین محله هایی در سواحل سراسر جهان، ازجمله اروپا، امریکای شمالی و جنوبی، و ژاپن، کشف شده اند. این پشته های زباله به ارتفاع ۱۲ متر در فلوریدا وجود دارند، اما بزرگ ترین آن ها معمولاً ۳۰۰ متر طول، ۶۰ متر عرض و سه متر عمق دارند و اغلب نمونه های آن ها بسیار کوچک ترند. آن ها معمولاً مربوط به مردمان عصر میان سنگی هستند که علاوه بر صیادی و شکار، جانوران صدف دار هم جمع آوری می کردند. اما بیش از ۶۰۰ پشتۀ صدفی دورۀ جومونعصر نوسنگی در ژاپن، اطراف خلیج توکیو وجود دارند که به اوایل هزارۀ دوم پیش از میلاد تعلق دارند. تا ۱۸۶۰ گمان می رفت که این پشته ها سواحل برون آمده از زیر آب یا رسوبات و لایه های عصر یخبندانند اما در آن سال، یوهانس استینستروپ(۱۸۱۳ـ۱۸۹۷)، جانورشناس دانمارکی، متوجه تنوع بقایا در خاک ریزها شد و پی برد که همۀ صدف ها به گونه های رشدیافته تعلق دارند. فقدان کامل سنگ ریزه در این توده ها حاکی از آن بود که این پشته ها به طور طبیعی ساخته نشده اند، و به این نتیجه رسید که این ها زباله های اقوام پیش از تاریخ اند. استین استروپ از پیش گامان دیرین جانورشناسیبود. تا دهۀ ۱۹۷۰، بررسی بقایای جانوران در محل های باستانی رایج نبود.
wikijoo: زباله_دانی