زایلازین ( انگلیسی: Xylazine ) یک آنالوگ کلونیدین و آگونیست در کلاس α۲ گیرنده آدرنرژیک است. این دارو برای آرام سازی، بی هوشی، آرام سازی ماهیچه ها و بی دردی در جانورانی مانند اسب، گاو و سایر پستانداران غیرانسانی استفاده می شود. [ ۱] دامپزشکان همچنین از زیلازین به عنوان یک استفراغ کننده، به ویژه در گربه ها استفاده می کنند. [ ۲]
در بیهوشی دامپزشکی، زیلازین اغلب در ترکیب با کتامین استفاده می شود. تداخلات دارویی این دارو در جانوران گوناگون متفاوت است.
زیلازین اغلب به عنوان آرام بخش، شل کننده عضلات و مسکن استفاده می شود. این دارو اغلب در درمان کزاز به کار می رود. زایلازین بسیار شبیه به داروهایی مانند فنوتیازین، داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و کلونیدین است. به عنوان یک بی حس کننده، معمولاً همراه با کتامین به کار می رود. به نظر می رسد زایلازین حساسیت به انسولین و جذب گلوکز را در انسان کاهش می دهد. یوهیمبین، یک آنتاگونیست گیرنده آدرنرژیک α۲، برای کاهش سطح گلوکز به سطح سالم استفاده شده است. در شرایط بالینی، یوهیمبین می تواند اثرات نامطلوب زیلازین را وارون کند اگر به صورت داخل وریدی بلافاصله پس از تجویز زیلازین تجویز شود.
مصرف بیش از حد زیلازین معمولاً در انسان کشنده است. از آنجایی که به عنوان یک داروی تقلبی استفاده می شود، علائم ناشی از داروهای همراه با تجویز زیلازین در افراد گوناگون متفاوت است.
شایع ترین عوارض جانبی مرتبط با مصرف زایلازین در انسان شامل برادی کاردی، افسردگی تنفسی، فشار خون پایین، فشار خون گذرا ثانویه به تحریک عصب واگ و سایر تغییرات در برون ده قلبی است. زیلازین به طور چشمگیری ضربان قلب را در جانورانی که از پیش با داروهایی که دارای اثرات آنتی کولینرژیک هستند، کاهش می دهد. کاهش ضربان قلب مستقیماً بر جریان آئورت تأثیر می گذارد. برادی کاردی ناشی از تجویز زیلازین به طور مؤثر با تجویز آتروپین یا گلیکوپیرولات پیشگیری می شود. آریتمی های مرتبط با زیلازین شامل علائم دیگری مانند بلوک سینوسی دهلیزی، بلوک دهلیزی، تجزیه A - V و آریتمی سینوسی است.
تجویز زیلازین می تواند منجر به دیابت شیرین و هیپرگلیسمی شود. سایر عوارض جانبی احتمالی که ممکن است رخ دهد عبارتند از: آرفلکسی، آستنی، آتاکسی، تاری دید، بی حسی، سرگیجه، خواب آلودگی، دیس آرتری، دیسمتری، غش، کم رفلکسی، تکلم، خواب آلودگی، مبهوت، کما، انقباض تنفسی، آپنه زودرس، تاکی کاردی، میوز و خشکی دهان. به ندرت، هیپوتونی، خشکی دهان، بی اختیاری ادرار و تغییرات قطعه ST الکتروکاردیوگرافی غیراختصاصی رخ می دهد. گزارش شده است که طول مدت علائم پس از مصرف بیش از حد در انسان ۸ تا ۷۲ ساعت است. پژوهش ها بیشتر برای دسته بندی عوارض جانبی که هنگام استفاده از زیلازین همراه با هروئین و کوکائین رخ می دهد، ضروری است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر بیهوشی دامپزشکی، زیلازین اغلب در ترکیب با کتامین استفاده می شود. تداخلات دارویی این دارو در جانوران گوناگون متفاوت است.
زیلازین اغلب به عنوان آرام بخش، شل کننده عضلات و مسکن استفاده می شود. این دارو اغلب در درمان کزاز به کار می رود. زایلازین بسیار شبیه به داروهایی مانند فنوتیازین، داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و کلونیدین است. به عنوان یک بی حس کننده، معمولاً همراه با کتامین به کار می رود. به نظر می رسد زایلازین حساسیت به انسولین و جذب گلوکز را در انسان کاهش می دهد. یوهیمبین، یک آنتاگونیست گیرنده آدرنرژیک α۲، برای کاهش سطح گلوکز به سطح سالم استفاده شده است. در شرایط بالینی، یوهیمبین می تواند اثرات نامطلوب زیلازین را وارون کند اگر به صورت داخل وریدی بلافاصله پس از تجویز زیلازین تجویز شود.
مصرف بیش از حد زیلازین معمولاً در انسان کشنده است. از آنجایی که به عنوان یک داروی تقلبی استفاده می شود، علائم ناشی از داروهای همراه با تجویز زیلازین در افراد گوناگون متفاوت است.
شایع ترین عوارض جانبی مرتبط با مصرف زایلازین در انسان شامل برادی کاردی، افسردگی تنفسی، فشار خون پایین، فشار خون گذرا ثانویه به تحریک عصب واگ و سایر تغییرات در برون ده قلبی است. زیلازین به طور چشمگیری ضربان قلب را در جانورانی که از پیش با داروهایی که دارای اثرات آنتی کولینرژیک هستند، کاهش می دهد. کاهش ضربان قلب مستقیماً بر جریان آئورت تأثیر می گذارد. برادی کاردی ناشی از تجویز زیلازین به طور مؤثر با تجویز آتروپین یا گلیکوپیرولات پیشگیری می شود. آریتمی های مرتبط با زیلازین شامل علائم دیگری مانند بلوک سینوسی دهلیزی، بلوک دهلیزی، تجزیه A - V و آریتمی سینوسی است.
تجویز زیلازین می تواند منجر به دیابت شیرین و هیپرگلیسمی شود. سایر عوارض جانبی احتمالی که ممکن است رخ دهد عبارتند از: آرفلکسی، آستنی، آتاکسی، تاری دید، بی حسی، سرگیجه، خواب آلودگی، دیس آرتری، دیسمتری، غش، کم رفلکسی، تکلم، خواب آلودگی، مبهوت، کما، انقباض تنفسی، آپنه زودرس، تاکی کاردی، میوز و خشکی دهان. به ندرت، هیپوتونی، خشکی دهان، بی اختیاری ادرار و تغییرات قطعه ST الکتروکاردیوگرافی غیراختصاصی رخ می دهد. گزارش شده است که طول مدت علائم پس از مصرف بیش از حد در انسان ۸ تا ۷۲ ساعت است. پژوهش ها بیشتر برای دسته بندی عوارض جانبی که هنگام استفاده از زیلازین همراه با هروئین و کوکائین رخ می دهد، ضروری است.
wiki: زایلازین