زاغ کلک

اسکندر تمامی چشمه ها را آزمون کرد ، اما چشمه ی مطلوب را نیافت، ولی در این میان دو برادر که خضر و الیاس باشند، چشمه را یافتند و پس از نوشیدن آب حیات مَشکی از آن آب برای اسکندر برداشتند و بیرون آمدند. اما چون اسکندر هنوز بیرون نیامده بود، آن مشک را بر درخت سروی آویختند تا اسکندر از آن بنوشد و زندگی جاوید یابد. در این هنگام زاغی ( کلاغی ) تشنه آمد، با چنگال مَشک را پاره کرد و آب در منقار گرفت تا بنوشد و همچنان که می نوشید ، آب از منقارش فرو می چکید .
حافظ در این بیت جاودانگی کلک شاعرانه ی خود را به منقار آن زاغی تشبیه کرده است که بلاغت ( آب حیات ) از آن می چکد و زندگی جاوید یافته است.