زاغ نوک زرد یا زاغ آلپی ( نام علمی: Pyrrhocorax graculus ) یک پرنده از خانواده کلاغ است، یکی از تنها دو گونه از سرده زاغ کوهی. دو زیرگونه از آن در کوهستان های بلند از اسپانیا و شرق اروپا و شمال آفریقا به آسیای مرکزی، هند و چین وجود دارد.
... [مشاهده متن کامل]
این پرنده با پرهای زینتی درخشان سفید و مشکی، نوک زرد، پاهای قرمز و صداهای خاص از دیگر پرندگان متمایز است. این پرنده می تواند یک پرواز آکروباتیک منظم داشته باشد. رنگ تخم های این پرنده سفید و قهوه ای می باشد. این پرنده برای غذا، در فصل تابستان عمدتاً از شکار جانوران ( بی مهرگان ) بهره می برد و در فصل زمستان از میوه ها استفاده می کند.
تغییرات آب وهوایی می تواند یک تهدید برای زندگی این گونه باشد که با تغییر زیستگاه پرنده از نقطه ای با ارتفاع کم تا نقطه ای با ارتفاع زیاد در نوسان است.
زاغ نوک زرد دارای دو زیرگونه موجود است:
• P. g. graculus در اروپا، آفریقای شمالی، ترکیه و شمال ایران
• P. g. digitatus بزرگ تر از نژاد اول است و دارای پاهای قوی تر می باشد. این گونه به طور عمده در هیمالیا یافت می شود.
زاغ بال سفید استرالیا Corcorax melanorhamphos، با وجود شکل نوک خود و پرهای زینتی سفید و مشکی، تنها زاغی است که دورتر از دیگر گونه های زاغ زندگی می کند.
زاغ های نوک زرد آلپ بالغ پرهای زینتی سفید و مشکی، یک نوک زرد کوتاه، عنبیه قهوه ای تیره، و پاهای قرمز دارند. کمی کوچک تر از زاغ نوک سرخ، ۳۹–۳۷ سانتیمتر ( ۱۴٫۶–۱۵٫۳ اینچ ) طول به همراه ۱۲–۱۴ سانتیمتر ( ۴٫۷–۵٫۵ اینچ ) دم و ۷۵–۸۵ سانتیمتر ( ۴۰–۳۳ اینچ ) طول بال های آنهاست، اما دم کوتاه تر و بال های بلندتر نسبت به بستگان خویش دارد. جنس نر و ماده در ظاهر یکسان هستند. اگرچه نر به طور متوسط کمی از ماده بزرگ تر است. زاغ نابالغ نسبت به زاغ بالغ تفاوت هایی مانند نوک زردرنگ کدر و پاهای قهوه ای دارا می باشد. زاغ نوک زرد بعید است با گونه دیگری اشتباه شود، اگرچه زاغ نوک زرد و نوک سرخ شبیه به هم هستند اما زاغ نوک زرد کوچک تر است و دارای پرهای زینتی خاکستری می باشد، و زاغ نوک سرخ دارای نوک قرمز و بلند می باشد.
زیرگونه P. g. digitatus به طور میانگین کمی بزرگ تر از زیرگونه نوع اول، با وزن ۱۹۱–۲۴۴ گرم ( ۶٫۸–۸٫۷ اونس ) در برابر ۱۸۸–۲۵۲ گرم ( ۶٫۷–۹ اونس ) و پاهای قوی تر است. بر اساس اصل برگمان، که پیش بینی می کند که جانوران بزرگ جثه تر باید در ارتفاعات بالاتر یا در مناطق سردتر و خشک تر زندگی کنند، احتمال زندگی آنان در این نوع مناطق بیشتر است. پرواز زاغ نوک زرد سریع و آکروباتیک با ضربه شدید بال های آن است و در پرواز نسبت به زاغ نوک سرخ شناخته می شود.
... [مشاهده متن کامل]
این پرنده با پرهای زینتی درخشان سفید و مشکی، نوک زرد، پاهای قرمز و صداهای خاص از دیگر پرندگان متمایز است. این پرنده می تواند یک پرواز آکروباتیک منظم داشته باشد. رنگ تخم های این پرنده سفید و قهوه ای می باشد. این پرنده برای غذا، در فصل تابستان عمدتاً از شکار جانوران ( بی مهرگان ) بهره می برد و در فصل زمستان از میوه ها استفاده می کند.
تغییرات آب وهوایی می تواند یک تهدید برای زندگی این گونه باشد که با تغییر زیستگاه پرنده از نقطه ای با ارتفاع کم تا نقطه ای با ارتفاع زیاد در نوسان است.
زاغ نوک زرد دارای دو زیرگونه موجود است:
• P. g. graculus در اروپا، آفریقای شمالی، ترکیه و شمال ایران
• P. g. digitatus بزرگ تر از نژاد اول است و دارای پاهای قوی تر می باشد. این گونه به طور عمده در هیمالیا یافت می شود.
زاغ بال سفید استرالیا Corcorax melanorhamphos، با وجود شکل نوک خود و پرهای زینتی سفید و مشکی، تنها زاغی است که دورتر از دیگر گونه های زاغ زندگی می کند.
زاغ های نوک زرد آلپ بالغ پرهای زینتی سفید و مشکی، یک نوک زرد کوتاه، عنبیه قهوه ای تیره، و پاهای قرمز دارند. کمی کوچک تر از زاغ نوک سرخ، ۳۹–۳۷ سانتیمتر ( ۱۴٫۶–۱۵٫۳ اینچ ) طول به همراه ۱۲–۱۴ سانتیمتر ( ۴٫۷–۵٫۵ اینچ ) دم و ۷۵–۸۵ سانتیمتر ( ۴۰–۳۳ اینچ ) طول بال های آنهاست، اما دم کوتاه تر و بال های بلندتر نسبت به بستگان خویش دارد. جنس نر و ماده در ظاهر یکسان هستند. اگرچه نر به طور متوسط کمی از ماده بزرگ تر است. زاغ نابالغ نسبت به زاغ بالغ تفاوت هایی مانند نوک زردرنگ کدر و پاهای قهوه ای دارا می باشد. زاغ نوک زرد بعید است با گونه دیگری اشتباه شود، اگرچه زاغ نوک زرد و نوک سرخ شبیه به هم هستند اما زاغ نوک زرد کوچک تر است و دارای پرهای زینتی خاکستری می باشد، و زاغ نوک سرخ دارای نوک قرمز و بلند می باشد.
زیرگونه P. g. digitatus به طور میانگین کمی بزرگ تر از زیرگونه نوع اول، با وزن ۱۹۱–۲۴۴ گرم ( ۶٫۸–۸٫۷ اونس ) در برابر ۱۸۸–۲۵۲ گرم ( ۶٫۷–۹ اونس ) و پاهای قوی تر است. بر اساس اصل برگمان، که پیش بینی می کند که جانوران بزرگ جثه تر باید در ارتفاعات بالاتر یا در مناطق سردتر و خشک تر زندگی کنند، احتمال زندگی آنان در این نوع مناطق بیشتر است. پرواز زاغ نوک زرد سریع و آکروباتیک با ضربه شدید بال های آن است و در پرواز نسبت به زاغ نوک سرخ شناخته می شود.
