زاجر

(در لغت به معنی منع کننده و بازدارنده از کاری) در اصطلاح عارفان، واعظی باطنی که در سویدای قلبِ مؤمنان ارائۀ طریق می کند و آنان را از شواغل دور می دارد و به سوی خداوند می خواند. اینان معتقدند که زاجر شیخ درونی است، و او واعظ حق است بر دل مؤمن و چنانچه سالکی به فرمان های او گردن نهد و مطابق هدایت او عمل کند، خداوند به تقویتِ واعظ قلبی او می پردازد، به گونه ای که حجّتی درونی می یابد. پاره ای از اشارات آنان به این که فلان عمل را به فرمان قلب انجام داده، اشاره ای است به همین نداهای زاجر.