زاج سوزاندن

(یا: زاج در آتش گذاشتن) در باورهای عامیانه، از روش های توصیه شده برای رفعِ چَشم زَخم. هرگاه طفلی نابه هنگام بیمار شود، شبانه اندکی زاج در زیرِ بالشِ او می گذارند و بامداد آن را در آتش می اندازند تا بسوزد، آن گاه با احتیاط، چنان که نقش های افتاده بر خمیر زاج خراب نشود، آن را بر می دارند و سرما می دهند. اگر نقشِ خمیره شبیهِ چشم باشد، گویند طفلِ بیمار را چشم زده اند. آن گاه زاج را بر کفِ پای کودک می مالند و ضمنِ آن که بر گردِ سرش فوت می کنند، بلادورگویان و با صلوات فرستادن برایش دعایی می خوانند.