زابل شهرستان

زابُل، شهرستانواقع در شمال استان سیستان و بلوچستان، مشتمل بر بخش های مرکزی و بخش های شیب آب، میان کنگی، شهرکی و ناروئی، پشت آب، بنجار با مرکزیت اداری شهر زابل. از شمال، شرق، و جنوب شرقی به کشور افغانستان، از جنوب به شهرستان زاهدان و از غرب و شمال غربی به استان خراسان (شهرستان نهبندان) محدود است. اراضی این شهرستان متشکل از دشت همواری است که از سمت شرق از آبرفت رود هیرمند سیراب می شود. دریاچه های سیستان و هامون، که از مازاد آب رودخانۀ مزبور و دیگر رودخانه های اطراف پدید آمده اند، عمده ترین عارضۀ آبی این شهرستان را تشکیل می دهند. کوه خواجه با ارتفاع ۵۹۵ متر، بلندترین نقطۀ این شهرستان است. اقلیم آن گرم و خشک است. باد ۱۲۰روزۀ آن، معروف به باد سیستان، از اردیبهشت تا مرداد ماه می وزد، و هوای این شهرستان را طاقت فرسا کرده است. جمعیت شهرستان زابل ۳۲۹,۳۱۷ نفر است (۱۳۸۵). مهم ترین آبادی های آن عبارت اند از دوست محمد، زهک، محمدآباد، اَدیمی، بنجار، خمک، لوتک، تیمورآباد، صیادان سفلا، قائم آباد، بزی علیا، مارگان، جهان آباد و قرقری. راه زاهدان به زابل و زابل به نهبندان و راه های بسیاری، که از شهر زابل به اطراف منشعب می شوند، شبکۀراه های ارتباطی این شهرستان را تشکیل می دهند. شهرستان زابل در تقسیمات کشوری ۱۳۱۶ش، در تابعیت استان خراسان قرار داشت و در تجدید نظر های بعدی به بلوچستان پیوست و با هم استان سیستان و بلوچستان را پدید آوردند.