ز پای اندرافتاد

لغت نامه دهخدا

ز پای اندرافتادن. [ زِ اَ دَاُ دَ ] ( مص مرکب ) از پای درآمدن. ناتوان شدن. کنایه از زبون گشتن. و رجوع به از پای اندرافتادن شود.
ز پای اندرافتاده. [ زِ اَ دَ اُ دَ/ دِ ] ( ن مف مرکب ) زبون شده. عاجزگشته. از پای درآمده ، در اثر رنج بیماری ، پیری و مانند آن :
من آنم ز پای اندرافتاده پیر
خدایا بفضل توام دست گیر.
سعدی ( بوستان ).
رجوع به از پای اندرافتاده شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس