ریچارد فاینمن

ریچارد فیلیپس فاینمن ( به انگلیسی: Richard Phillips Feynman ) ( زادهٔ ۱۱ مهٔ ۱۹۱۸، نیویورک، درگذشتهٔ ۱۵ فوریهٔ ۱۹۸۸، کالیفرنیا ) از اثرگذارترین فیزیک دان های آمریکایی سدهٔ بیستم میلادی بود. او در گسترش نظریهٔ الکترودینامیک کوانتومی سهم به سزایی داشت و از دانشمندان پروژهٔ منهتن بود، پروژه ای که به ساخت نخستین بمب اتمی انجامید. او همچنین از اعضای کمیسیون راجرز بود که از سوی رئیس جمهور ایالات متحده، بررسی انفجار فضاپیمای چلنجر را بر عهده داشت. ۱۹۶۵، فاینمن به پاس پژوهش هایش در الکترودینامیک کوانتومی، به همراه جولیان شووینگر و سین ایترو تومونوجا، نوبل فیزیک گرفت.
فاینمن استادی اثرگذار و نوازندهٔ آماتور بانگو بود. او خاص و آزاداندیش به شمار می رفت. فاینمن یک مُبلغ پرشور علم هم بود. ۱۹۵۹، در سخنرانی مشهور و نوآورانه اش در انجمن فیزیک آمریکا با عنوان «آن پایین فضای بسیاری هست»، ایده هایی را برشمرد که امروزه به نام فناوری نانو هم شناخته می شوند؛ و چشم انداز شگفت انگیز این ایده ها را به دست داد. [ ۴]
فاینمن، یکی از مشهورترین دانشمندان جهان بوده است. ۱۹۹۹، در یک نظرسنجی از سوی نشریه بریتانیایی "Physics World"، از ۱۳۰ فیزیک دان نام دار، فاینمن، یکی از ده فیزیک دان برتر همه اعصار برشمرده شد. [ ۵]
او همچنین برای ماجراجویی های فراوانش مشهور بوده و در کتاب های «حتماً شوخی می کنید آقای فاینمن!» و «چه اهمیتی می دهید دیگران چه فکری می کنند؟» به تفصیل دربارهٔ آن ها صحبت کرده است.
فاینمن در دوره ای، باهوش ترین فرد جهان از سوی چند رسانه جهانی، از جمله نیویورک تایمز، معرفی شد. مادرش دربارهٔ آن می گفت:
ریچارد فاینمن، ۱۱ مه ۱۹۱۸[ ۷] در کویینز نیویورک زاده شد. او تبار یهودی داشت. مادرش، لوسی، خانه دار و پدرش، ملویل آرتور فاینمن، بازرگانی بود که یونیفرم نظامی می فروخت. [ ۸] اصل ونسب پدر و مادر او از روسیه و لهستان بود و هر دو از یهودیان اشکنازی بودند. [ ۹] بااین که پدر و مادرش یهودی تبار بودند، پدر، برخلاف مادر، خداناباور بود. به باور فاینمن، پدرش اثر زیادی روی او داشت و آن ها از صحبت دربارهٔ پدیده ها لذت می بردند. مادرش شوخ طبع بود، که ریچارد آن را از او به ارث برد؛ میراثی که تا پایان عمر با خود داشت.
همانند آلبرت اینشتین و ادوارد تلر، ریچارد حرف زدن را دیر آموخت. [ ۱۰] [ ۱۱] او تا سه سالگی هنوز هیچ بر زبان نیاورده بود. در بزرگ سالی، او لهجهٔ غلیط نیویورکی داشت و لهجه اش، به قدری متمایز بود که گاهی آن را تظاهر و اغراق می پنداشتند. [ ۱۲] [ ۱۳] دوستان نزدیک فاینمن، ولفگانگ پاولی و هانس بیته نظرشان این بود که فاینمن مانند یک «خیابان گرد» صحبت می کند.