ریچارد راجرز

ریچارد جُرج راجرز ( به انگلیسی: Richard Rogers ) ؛ ( ۲۳ ژوئیهٔ ۱۹۳۳ – ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱ ) معمار ایتالیایی تبار بریتانیایی بود. از وی به عنوان یکی از جسورترین و جریان سازترین معماران مدرن سده کنونی یاد می شود. [ ۱]
ریچارد راجرز در دانشگاه ییل درس خواند و مدتی با نورمن فاستر همکاری می کرد. [ ۲]
در سال ۱۹۷۱ ریچارد راجرز به همراه با رنزو پیانو، در مسابقهٔ طرح ساختمان مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس در میان ۶۸۱ شرکت کننده برنده اعلام شدند. نمای این ساختمان را مجموعه ای از دودکش ها، آبگردان ها، لوله های تأسیساتی و ستون ها، تیرها، بادبندها، راه پله ها و مسیرهای رفت وآمد تشکیل می داد. ساخت این مرکز هنری و فرهنگی بزرگ در ۱۹۷۱ آغاز و در ۱۹۷۷ به پایان رسید. [ ۳] [ ۴] این معماران آغازگر سبکی در اروپا بودند که به نام معماری های - تک یا تکنولوژی پیشرفته معروف شد. [ ۵] [ ۶]
در سال ۱۹۹۹ گنبد هزاره لندن را طراحی کرد که در طراحی آن از صور فلکی الهام گرفته است. [ ۷]
از کارهای دیگر او می توان ساختمان لویدز و مجمع عمومی ولزی ها را نام برد. [ ۸]
ریچارد راجرز در ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱ در سن ۸۸ سالگی در لندن درگذشت. [ ۹]

ریچارد راجرز (آهنگساز). ریچارد چارلز راجرز ( به انگلیسی: Richard Charles Rodgers ) ( زاده ۱۹۰۲ - درگذشته ۱۹۷۹ ) آهنگساز موسیقی سبک آمریکایی بود.
او در دوران طولانی کارش قطعات بسیاری برای نمایش های موزیکال ساخت که بسیاری از آن ها به نغمه های استاندارد تبدیل شده اند. موسیقی نمایش آوای موسیقی که بعدها فیلمی به همین نام هم از آن ساختند و در ایران با نام اشک ها و لبخندها معروف شد از کارهای او است.
او مدتی با لارنتس هارت همکاری کرد. پس از مرگ هارت، راجرز با اسکار همرشتاین به خلق ترانه های محبوب مردم پرداخت.
آهنگ های مشهور:
• چیزهای محبوب من ( "My Favorite Things" )
• دو، ر، می ( "Do - Re - Mi" )
• گل یخ
• چه صبح زیبایی ( "Oh, What a Beautiful Mornin'" )