ریوکان

ریوکان در سال ۱۷۵۸ ( میلادی ) در یکی از روستاهای ژاپن متولد شد و علاوه بر مجموعه های شعری که دارد، خوشنویسی هایش هم در ژاپن بسیار پرطرفدار است. ریوکان در زمینه های مختلفی شعر سروده است؛ از هایکو گرفته تا شعر کلاسیک چینی، ترانه های محلی و شعرهایی به سبک «مان یو».
ریوکان به دلیل نوع شعرش به عنوان شاعری گوشه گیر شناخته می شود، در حالی که اطرافیانش از او به عنوان فردی مهربان و گرم یاد می کنند که به خوبی با اطرافیان ارتباط برقرار می کرد. شاید به همین دلیل است که علاوه بر شعرها و هنر خوش نویسی اش، شخصیت خاص وی نیز در ژاپن بسیار محبوب است. زندگی آرام ریوکان، ستایش طبیعت و تشویق افراد برای روی آوردن به زندگی طبیعی و دور از شهرنشینی، باعث شده این شاعر بعد از حدود دو قرن از چاپ آثارش همچنان مورد توجه قرار بگیرد. او همواره در زندگی و آثارش تلاش می کرد محدودیت های ساختگی زندگی را که به دست بشریت به وجود آمده رها کند و به آرامش در زندگی بیندیشد.
سادگی فریبنده اشعار ریوکان آشکارا یکی از مؤلفه هایی است که به برتری وی در این حوزه انجامیده است. شعرهای ریوکان به دور از تصنع و پیچیدگی، خودجوش و آرامش بخش اند؛ شعرهایی که گرچه در نگاه اول صاف و ساده به نظر می رسند، اما در لایه های زیرینشان احساسی نهفته که ریوکان آن ها را با کوتاه ترین عبارات بیان می کند. بیشتر اشعار وی با حوادثی در ارتباط است که در زندگی روزانه ریوکان اتفاق افتاده و به همین دلیل هر کسی می تواند از خواندن آن لذت ببرد. همچنین در ژاپن خواندن شعرهای او به صورت آواز بسیار مرسوم است.
یاسوناری کاواباتا، نخستین نویسنده ژاپنی برنده جایزه نوبل ادبیات، در زمان دریافت این جایزه بعد از خواندن یکی از اشعار ریوکان، وی را «منتقل کننده احساسات ژاپن کهن» خواند و مطالعه آثار وی را برای شناخت ژاپن و فرهنگش ضروری دانست.
«شبنمی بر روی برگ لوتوس»، «احمق بزرگ»، «در میان مه شناور» از جمله آثاری اند که از این شاعر به زبان انگلیسی ترجمه شده است.
همچنین مجموعه ای از اشعار وی، با نام «یک کاسه، یک خرقه» به فارسی ترجمه شده است.