ریمون ارون

او در سال ۱۹۲۸ به خدمت نظام وظیفه رفت و دچار بحران روحی شد و همواره از پادگان محل خدمتش به عنوان «زندان نمور» یاد می کرد؛ بعد از آن در سال ۱۹۲۹ که بحران اقتصادی شکل گرفت و پدرش نیز ورشکسته شد، باعث شد او دو سال سخت را تجربه کند. آرون سال بعد یعنی سال ۱۹۳۰ به آلمان رفته و به عنوان مدرس زبان و دستیار بخش زبان های رومی دانشگاه کلن فعالیت کرد و دو سال بعد با سوزان گشن، دانش آموخته ادبیات کلاسیک از دانشگاه سوربن ازدواج کرد.
آرون در سال ۱۹۳۴ به پاریس بازمی گردد و سرپرستی مرکز اسناد اجتماعی دانش سرای پاریس را برعهده می گیرد. او تا سال ۱۹۳۹ استاد فلسفهٔ اجتماعی در دانشگاه تولوز بود. در جنگ جهانی دوم به ارتش آزادی بخش فرانسه در لندن پیوست و از ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۵ سردبیر روزنامهٔ فرانسهٔ آزاد بود. پس از بازگشت به فرانسه به تدریس در مدرسهٔ ملی مدیریت، دانشگاه سوربن ( ۱۹۵۵–۱۹۶۸ ) و کلژ دو فرانس ( ۱۹۷۰ ) پرداخت. در روزنامه نگاری نیز فعال بود و به مدت ۳۰ سال تا ۱۹۷۷، در روزنامهٔ فیگارو مقاله نوشت و پس از آن به هفته نامهٔ اکسپرس پیوست.
آرون به گفته یکی از شاگردانش، استنلی هوفمان، محدودیت هایش را می شناخت و در دهه ۱۹۳۰ و زمانی که در آلمان زندگی می کرد، تصمیم گرفت فیلسوف نشود و فکر می کرد کسانی مثل سارتر و آلکساندر کوژو و اریک وی در این عرصه استعداد بیشتری دارند بنابراین بر آن شد تا مطالعاتش را به ماهیت و شرایط موجود دانش تاریخی و سیاسی اختصاص دهد.
دو رویداد تراژیک بر زندگی خصوصی آرون تأثیر گذاشت که هر دو در سال ۱۹۵۰ رخ داد. اولی، به دنیا آمدن لورانس، دختر سوم او با علائم عقب ماندگی ذهنی بود و دومی، پنج ماه بعد اتفاق افتاد، زمانی که دختر شش ساله اش با نام امانوئل به خاطر سرطان خون از دنیا رفت.
آرون یک بار در آوریل ۱۹۷۷ دچار سکته قلبی شد و برای مدتی قدرت تکلم خود را از دست داد و بار دوم در هفدهم اکتبر ۱۹۸۳ با سکته ای دیگر درگذشت. مقبره وی در گورستان مون پارناس است.