ریمان، گِئورگ (۱۸۲۶ـ۱۸۶۶)(Riemann, Georg)
ریاضی دان آلمانی. از دستگاه هندسۀ نااقلیدسیاو، که در آن زمان صرفاً دستاوردی شگفت انگیز در ریاضیات به نظر می رسید، بعدها آلبرت اینشتین برای ایجاد نظریۀ نسبیت عامبهره برد. ریمان در چندین زمینۀ دیگر ریاضیات، ازجمله نظریۀ توابع، آنالیزبرداری، هندسۀ تصویری، هندسۀ دیفرانسیل، و توپولوژی، نیز موفقیت های بزرگی در کشف و ادراک مفاهیم به دست آورد. او در مطالعات خود تأثیر متقابل ممکن بین فضا و اجسام واقع در آن را در نظر گرفت. تا آن زمان، فضا را چونان وجود فی نفسه در نظر می گرفتند. دیدگاه جدید ریمان به مفهومی اساسی در فیزیک قرن ۲۰ تبدیل شد. ریمان در هانوورزاده شد و در گوتینگنو برلین درس خواند. در دانشگاه گوتینگن به کار پرداخت و در ۱۸۵۹، استاد آن جا شد. مقاله اش دربارۀ اصول بنیادی هندسۀ اقلیدسی، که در اوایل دهۀ ۱۸۵۰ نوشته شد، ولی تا ۱۸۶۷ انتشار نیافت، راه را بر همۀ قلمرو هندسۀ نااقلیدسی می گشود و به اثری ماندگار در تاریخ ریاضیات بدل شد. همچنین، مقاله ای دربارۀ سری های اَبَرهندسیمنتشر کرد. او هندسۀ کرویرا به منزلۀ صورت تعمیم یافتۀ هندسۀ هذلولویابداع کرد و از ۱۸۵۵ تا ۱۸۵۶، سخنرانی هایی دربارۀ نظریۀ توابع آبلی، یکی از اساسی ترین دستاوردهای ریاضی، ایراد کرد. علایم ریمان ـ کریستوفل(← کریستوفل، الوین برونو) با نظریۀ ناورداهامرتبط اند. او برای بررسی رفتار توابع مختلط، رویه های ریمانیرا ابداع کرد. این رویه های چندبرگیِ چندگانه ـ همبندرا می توان با برش هایی به یک رویۀ ساده ـ همبندتجزیه کرد. با این رویه ها، ملاحظات توپولوژیک وارد نظریۀ توابع یک متغیر مختلط و آنالیز عمومی شد. ریمان نشان داد که همۀ منحنی های متعلق به یک ردهدارای رویۀ ریمان واحدی اند.
ریاضی دان آلمانی. از دستگاه هندسۀ نااقلیدسیاو، که در آن زمان صرفاً دستاوردی شگفت انگیز در ریاضیات به نظر می رسید، بعدها آلبرت اینشتین برای ایجاد نظریۀ نسبیت عامبهره برد. ریمان در چندین زمینۀ دیگر ریاضیات، ازجمله نظریۀ توابع، آنالیزبرداری، هندسۀ تصویری، هندسۀ دیفرانسیل، و توپولوژی، نیز موفقیت های بزرگی در کشف و ادراک مفاهیم به دست آورد. او در مطالعات خود تأثیر متقابل ممکن بین فضا و اجسام واقع در آن را در نظر گرفت. تا آن زمان، فضا را چونان وجود فی نفسه در نظر می گرفتند. دیدگاه جدید ریمان به مفهومی اساسی در فیزیک قرن ۲۰ تبدیل شد. ریمان در هانوورزاده شد و در گوتینگنو برلین درس خواند. در دانشگاه گوتینگن به کار پرداخت و در ۱۸۵۹، استاد آن جا شد. مقاله اش دربارۀ اصول بنیادی هندسۀ اقلیدسی، که در اوایل دهۀ ۱۸۵۰ نوشته شد، ولی تا ۱۸۶۷ انتشار نیافت، راه را بر همۀ قلمرو هندسۀ نااقلیدسی می گشود و به اثری ماندگار در تاریخ ریاضیات بدل شد. همچنین، مقاله ای دربارۀ سری های اَبَرهندسیمنتشر کرد. او هندسۀ کرویرا به منزلۀ صورت تعمیم یافتۀ هندسۀ هذلولویابداع کرد و از ۱۸۵۵ تا ۱۸۵۶، سخنرانی هایی دربارۀ نظریۀ توابع آبلی، یکی از اساسی ترین دستاوردهای ریاضی، ایراد کرد. علایم ریمان ـ کریستوفل(← کریستوفل، الوین برونو) با نظریۀ ناورداهامرتبط اند. او برای بررسی رفتار توابع مختلط، رویه های ریمانیرا ابداع کرد. این رویه های چندبرگیِ چندگانه ـ همبندرا می توان با برش هایی به یک رویۀ ساده ـ همبندتجزیه کرد. با این رویه ها، ملاحظات توپولوژیک وارد نظریۀ توابع یک متغیر مختلط و آنالیز عمومی شد. ریمان نشان داد که همۀ منحنی های متعلق به یک ردهدارای رویۀ ریمان واحدی اند.
wikijoo: ریمان،_گیورگ_(۱۸۲۶ـ۱۸۶۶)