در علم رایانه، ریزهسته یا میکروکرنل ( به انگلیسی: Microkernel ) یک هستهٔ کامپیوتری است که ساز و کارهای لازم برای پیاده سازی سیستم عامل را فراهم می کند؛ چیزهایی مانند مدیریت فضای آدرس سطح پایین، مدیریت ریسه ها ( به انگلیسی: thread management ) ، و ارتباطات میان پردازه ای. اگر سخت افزار چندین سطح دسترسی داشته باشد، آنگاه ریزهسته تنها بخشی از نرم افزار است که بالاترین سطح دسترسی را داراست که معمولاً به آن وضعیت هسته می گویند. در ساختار ریزهسته ای سرویس های واقعی سیستم عامل مانند راه انداز قطعات، پشته های پروتوکل، سیستم فایل ها و دستورهای رابط کاربری در فضای کاربر نگهداری می شوند.
از نظر اندازه منبع، ریزهسته ها غالباً کوچکتر از هسته های یکپارچه هستند. به عنوان مثال، ریزهسته های MINIX 3 فقط حدود ۱۲, ۰۰۰ خط کد دارند.
هسته سیستم عامل های اولیه، به نسبت کوچک بودند، علت این موضوع تا حدی مربوط به کمبود حافظه می شد. با رشد کارایی های رایانه، تعداد قطعاتی که هسته باید کنترل می کرد نیز افزایش یافت. در اوایل ظهور یونیکس، با وجود اینکه هسته شامل درایورهای قطعات و مدیریت کننده های سیستم فایل می شد، اما اغلب هسته ها کوچک بودند. هنگامی که فضای آدرس از ۱۶ بیت به ۳۲ بیت افزایش یافت، طراحی هسته دیگر در قید معماری سخت افزار باقی نماند و هسته ها شروع به رشد کردند.
یونیکس ( بی اس دی ) برکلی، دوران هسته های بزرگ را آغاز کرد. افزون بر اداره کردن یک سیستمِ پایهٔ متشکل از سی پی یو، دیسک ها و چاپگرها، بی اس دی فایل سیستم های دیگری را به کار گرفت، از جمله یک سیستم شبکهٔ تی سی پی/آی پی کامل، و شماری از قطعات مجازی که اجازه می داد برنامه های موجود به صورت پنهان در شبکه اجرا شوند. این بزرگ شدن برای سال ها ادامه یافت و منجر به هسته هایی با میلیون ها خط دستور در سورس شان شد. در نتیجهٔ این رشد، هسته ها بیشتر در معرض باگ ها قرار گرفتند و نگهداری آنها به شدت سخت گشت.
ریزهسته برای رفع مشکلات بزرگ شدن بیش از حد هسته ها طراحی شد. از نظر تئوری، مدیریت دستورها در ریزهسته ها ساده تردستورهای است زیرا کد آن در سرویس های فضای کاربر تقسیم می شود. این موضوع همچنین باعث افزایش پایداری و امنیت خواهد شد که نتیجهٔ کاهش مقدار دستورهای اجرایی در وضعیت هسته است. برای مثال اگر یک سرویس شبکه بر اثر سرریز حافظهٔ نهان دچار خرابی شود، تنها حافظهٔ سرویس شبکه دچار خرابی خواهد شد و بقیهٔ سیستم کاملاً کارا خواهد ماند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز نظر اندازه منبع، ریزهسته ها غالباً کوچکتر از هسته های یکپارچه هستند. به عنوان مثال، ریزهسته های MINIX 3 فقط حدود ۱۲, ۰۰۰ خط کد دارند.
هسته سیستم عامل های اولیه، به نسبت کوچک بودند، علت این موضوع تا حدی مربوط به کمبود حافظه می شد. با رشد کارایی های رایانه، تعداد قطعاتی که هسته باید کنترل می کرد نیز افزایش یافت. در اوایل ظهور یونیکس، با وجود اینکه هسته شامل درایورهای قطعات و مدیریت کننده های سیستم فایل می شد، اما اغلب هسته ها کوچک بودند. هنگامی که فضای آدرس از ۱۶ بیت به ۳۲ بیت افزایش یافت، طراحی هسته دیگر در قید معماری سخت افزار باقی نماند و هسته ها شروع به رشد کردند.
یونیکس ( بی اس دی ) برکلی، دوران هسته های بزرگ را آغاز کرد. افزون بر اداره کردن یک سیستمِ پایهٔ متشکل از سی پی یو، دیسک ها و چاپگرها، بی اس دی فایل سیستم های دیگری را به کار گرفت، از جمله یک سیستم شبکهٔ تی سی پی/آی پی کامل، و شماری از قطعات مجازی که اجازه می داد برنامه های موجود به صورت پنهان در شبکه اجرا شوند. این بزرگ شدن برای سال ها ادامه یافت و منجر به هسته هایی با میلیون ها خط دستور در سورس شان شد. در نتیجهٔ این رشد، هسته ها بیشتر در معرض باگ ها قرار گرفتند و نگهداری آنها به شدت سخت گشت.
ریزهسته برای رفع مشکلات بزرگ شدن بیش از حد هسته ها طراحی شد. از نظر تئوری، مدیریت دستورها در ریزهسته ها ساده تردستورهای است زیرا کد آن در سرویس های فضای کاربر تقسیم می شود. این موضوع همچنین باعث افزایش پایداری و امنیت خواهد شد که نتیجهٔ کاهش مقدار دستورهای اجرایی در وضعیت هسته است. برای مثال اگر یک سرویس شبکه بر اثر سرریز حافظهٔ نهان دچار خرابی شود، تنها حافظهٔ سرویس شبکه دچار خرابی خواهد شد و بقیهٔ سیستم کاملاً کارا خواهد ماند.
wiki: ریزهسته