ریال

هر چند که ره ، مثال پیچش پیچی در خزینه پیچان شود
ره صد ساله را یک ساله رفتن
همچون میخی با ضرب کوبش بر سرش
یا کمر را خم کند یا تخریب نعمت
هیچ در هیچان شود.
حالا نمود این مفهوم در بورس ما عینیت دارد به طوری که ما دلمون می خواد وقتی یک سهام یک شرکت تولیدی رو در بازار بورس خریداری کردیم به محض اینکه مقداری رشد کرد سریع پول رو بیرون می کشیم و دوباره در یک شرکت دیگر که به کف خورده سرمایه گذاری می کنیم تا دوباره از اون هم در کوتاه ترین زمان یک پول بیشتری بیرون بکشیم. بدون اینکه سنگی روی سنگی گذاشته باشیم. این طمع یا گرسنگی چشمها در بورس متاسفانه خیلی خودش رو نشون می ده. به گونه ای که سود یک عده در ضرر عده ای دیگر می باشد. و این یعنی خلق پول و ایجاد تورم. در واقع ما اگر کاری کردیم که یک تومن ما اندازه دوتومن ارزش پیدا کرد این یعنی ثروت آفرینی ولی اگر ما یک تومن رو دو تومن کردیم ولی به اندازه پونصد تومن هم ارزش نداشته باشه علارقم افزایش عدد و رقم یعنی نزول و کاستی در ثروت ذاتی.

ریال از زمان حضور اسپانیایی ها و پرتغالی ها در خلیج فارس و مراودهٔ ایشان با ایرانیان وارد فارسی شده است.

دیرینه تر دارد و نامی بجامانده از سلطه مقدونیان در روزگار هلنستیک محسوب می شود. اما پول در ایران، از این روزگار دیرین تر است. در تواریخ یونانی، از سکه های زرین هخامنشیان به نام داریک نام می برند. تعبیر از داریک یونانی یا دارای فارسی تنها محدود به داریوش بزرگ که نقش مهمی در نظام پولی ایران دارد، نیست. در فرهنگ ماد، به طلا، دارانیا گفته می شد که بعدها واژه زر از آن ریشه دارد. همچنین دارا در فرهنگ فارسی، به مفهوم دارندگی و برخورداری است. ایران از نخستین کشورهایی بود که واحد پولی را با یک عیار و اندازه مشخص از طلا شناساند. قطعا این اشتباه است که سرمایه را محدود به طلا بدانیم؛ اشتباهی که دولتهای بزرگ با داریک هخامنشی یا ریال اسپانیایی خود مرتکب شده و با انباشت سکه و طلا خویش را تا مدتها سرمایه دارانی جاودانه می شناختند. با این حال، اشتباه بزرگتر این است که پول، نظیر ریال ایران در این سالها، بدون معیار و چارچوب مشخص نسبت به میزان فعالیت مولدهای اقتصادی تنها برای شکستن سقف وام ، سود، اضافه حقوق و. . . ، و اغلب برای کاهش امنیت غذایی، توزیع نابرابر خدمات و رشد نامتقارن اقتصاد، وارد بازار شود. اگر قرار است بار دیگر چون عصر هخامنشی برخوردار از دارا شویم، باید پیش از آن ببینیم اشتباه گذشته تا به امروز ما چه بوده و تکرار خطا نکنیم