رگ لنفی

در دانش کالبدشناسی، سپیدرگ[ ۱] یا رگ تنابه ای ( لنفی ) رگ هایی با دیوارهٔ نازک هستند که وظیفهٔ جا به جایی مایع لنف را که حاوی سلول های خونی سفید ویژه ای به نام لنفوسیت است به عهده دارند. لنفوسیت ها ماده ای را که پادتن نامیده می شود تولید می کنند، این پادتن ها با میکروب ها و سم ها در بدن مقابله می کنند. درون رگ های لنفی با لایه هایی از لایه درون رگی و ماهیچه های صاف پوشیده شده است. بافت های همبند بیرونی رگ های لنفی را به بافت ها و اندامهای بدن متصل می کند.
بافت لنفاوی در بسیاری از اندام های بدن، به خصوص گره های لنفاوی و نیز در فولیکول های لنفاوی که در دستگاه گوارش وجود دارند، مانند لوزه ها، قرار دارد. دستگاه لنفاوی همچنین شامل همه ساختارها از جمله رگ های لنفی که وظیفه گردش و تولید لنفوسیت ( سلول های لنفاوی ) را به عهده دارند است که شامل طحال، تیموس، مغز استخوان و بافت های لنفاوی مرتبط با دستگاه گوارش می شوند.
فرایند جا به جایی لنف به این صورت است که مایع لنف از مویرگ خارج می شود و به داخل سیاهرگ یا به کوچک ترین رگ لنفی می ریزد. این رگ ها به یکدیگر متصل می شوند و مجراهای بزرگی را شکل می دهند که سرانجام به مجرای سینه ای می ریزد که در کنار آئورت نزولی قرار گرفته است و به یکی از شاخه های اصلی بزرگ سیاهرگ زبرین متصل می شود. دریچه ها به جریان لنف اجازه حرکت در یک جهت را می دهند. غده های لنفاوی در تمام بدن و در مکان هایی که مویرگ های لنفی به هم متصل می گردند، یافت می شوند. این مایع تنها در مسیر شبکهٔ رگ های لنفی به صورت بینابینی با سلول های اصلی اندام ها در تماس است.
شامل نگاره هایی از دستگاه لنفاوی