رکود بزرگ در بریتانیا، که از آن با نام بحران بزرگ نیز یاد می شود، یک دوره رکود اقتصادی ملی در دهه ۱۹۳۰ بود که از رکود اقتصادی جهانی در آن زمان نشات گرفته بود. این بزرگترین و عمیق ترین رکود اقتصادی بریتانیا در قرن بیستم بود. رکود بزرگ در اواخر سال ۱۹۲۹ در ایالات متحده آغاز شد و به سرعت در جهان گسترش یافت. بریتانیا برخلاف ایالات متحده، آلمان، کانادا و استرالیا در دهه ۱۹۲۰ رونق چشمگیری را تجربه نکرده بود، بنابراین اثر رکود کمتر به چشم می آمد. [ ۱] تجارت جهانی بریتانیا نصف شد ( ۳۳–۱۹۲۹ ) ، تولید صنعت سنگین یک سوم کاهش یافت، سود اشتغال تقریباً در همه بخش کاهش یافته است. در تابستان سال ۱۹۳۲، تعداد بیکاران ثبت شده ۳٫۵ میلیون نفر بود و بسیاری دیگر تنها مشغول به کار نیمه وقت بودند.
به ویژه مناطق صنعتی و معدنی در شمال انگلیس، اسکاتلند، ایرلند شمالی و ولز بیشترین زیان اقتصادی را متحمل شدند. بیکاری در ابتدای دهه ۱۹۳۰ در برخی مناطق به ۷۰ درصد رسیده بود ( با بیش از ۳ میلیون بیکار در سطح ملی ) و بسیاری از خانواده ها تماماً به بیمه بیکاری دولت وابسته بودند. از نظر سیاسی، حزب محافظه کار در این دوره حاکم بود و حزب کارگر به شدت ضعیف شد.
رکود بزرگ بین سال های ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۲ در حالی آغاز شد که انگلستان هنوز از اثرات جنگ جهانی اول بهبود نیافته بود. اقتصاددان لی اوهانیان نشان داد که تولید اقتصادی بین سالهای ۱۹۱۸ و ۱۹۲۱ به میزان ۲۵ درصد کاهش یافت و تا پایان رکود بزرگ، رشدی را شاهد نبود، [ ۲] بریتانیا دچار رکود بزرگ بیست ساله ای بود که از ۱۹۱۸ شروع شده بود. به همین دلیل، تولید اقتصادی در بریتانیا به طور خفیف تری نسبت به بقیه جهان بین سالهای ۱۹۲۹ و ۱۹۳۴ کاهش یافت.
صنایع سنگین که بستر تجارت صادرات بریتانیا را تشکیل می داد ( مانند معدن زغال سنگ، کشتی سازی و فولاد ) به میزان زیادی در مناطق خاصی از بریتانیا مانند شمال انگلستان، ولز جنوبی، ایرلند شمالی و اسکاتلند مرکزی متمرکز بود، در حالی که صنایع جدید بیشتر در انگلستان جنوبی و مرکزی متمرکز بودند. میزان تولید صنعتی بریتانیا در دهه ۱۹۲۰ در حدود ۸۰ الی ۱۰۰ درصد بود و حدود ۸۰ درصد از تولیدات آن قبل از جنگ صادر می شود. [ ۳]
از سال ۱۹۲۱، بریتانیا بهبود اقتصادی کندی را از جنگ و رکود متعاقب آن آغاز کرد. اما در آوریل سال ۱۹۲۵، صدر اعظم محافظه کار اکسچر، وینستون چرچیل به توصیه بانک انگلستان، پوند استرلینگ را به استاندارد طلا ( با نرخ ارز قبل از جنگ از ۴٫۸۶ دلار آمریکا به یک پوند ) بازگرداند. این امر باعث شد پوند به ارزش خود در طلا تبدیل شود اما در سطحی که صادرات بریتانیا را در بازارهای جهانی گرانتر کرد. قیمت طلا بین ۱۰ الی ۱۴ درصد بیش از حد تخمین زده شد که منجر شد صادرات زغال سنگ و فولاد کمتر رقابتی شود. بهبود اقتصادی بلافاصله کند شد. برای جبران اثرات نرخ ارز بالا، صنایع صادراتی سعی کردند با کاهش دستمزد کارگران هزینه های خود را کاهش دهند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبه ویژه مناطق صنعتی و معدنی در شمال انگلیس، اسکاتلند، ایرلند شمالی و ولز بیشترین زیان اقتصادی را متحمل شدند. بیکاری در ابتدای دهه ۱۹۳۰ در برخی مناطق به ۷۰ درصد رسیده بود ( با بیش از ۳ میلیون بیکار در سطح ملی ) و بسیاری از خانواده ها تماماً به بیمه بیکاری دولت وابسته بودند. از نظر سیاسی، حزب محافظه کار در این دوره حاکم بود و حزب کارگر به شدت ضعیف شد.
رکود بزرگ بین سال های ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۲ در حالی آغاز شد که انگلستان هنوز از اثرات جنگ جهانی اول بهبود نیافته بود. اقتصاددان لی اوهانیان نشان داد که تولید اقتصادی بین سالهای ۱۹۱۸ و ۱۹۲۱ به میزان ۲۵ درصد کاهش یافت و تا پایان رکود بزرگ، رشدی را شاهد نبود، [ ۲] بریتانیا دچار رکود بزرگ بیست ساله ای بود که از ۱۹۱۸ شروع شده بود. به همین دلیل، تولید اقتصادی در بریتانیا به طور خفیف تری نسبت به بقیه جهان بین سالهای ۱۹۲۹ و ۱۹۳۴ کاهش یافت.
صنایع سنگین که بستر تجارت صادرات بریتانیا را تشکیل می داد ( مانند معدن زغال سنگ، کشتی سازی و فولاد ) به میزان زیادی در مناطق خاصی از بریتانیا مانند شمال انگلستان، ولز جنوبی، ایرلند شمالی و اسکاتلند مرکزی متمرکز بود، در حالی که صنایع جدید بیشتر در انگلستان جنوبی و مرکزی متمرکز بودند. میزان تولید صنعتی بریتانیا در دهه ۱۹۲۰ در حدود ۸۰ الی ۱۰۰ درصد بود و حدود ۸۰ درصد از تولیدات آن قبل از جنگ صادر می شود. [ ۳]
از سال ۱۹۲۱، بریتانیا بهبود اقتصادی کندی را از جنگ و رکود متعاقب آن آغاز کرد. اما در آوریل سال ۱۹۲۵، صدر اعظم محافظه کار اکسچر، وینستون چرچیل به توصیه بانک انگلستان، پوند استرلینگ را به استاندارد طلا ( با نرخ ارز قبل از جنگ از ۴٫۸۶ دلار آمریکا به یک پوند ) بازگرداند. این امر باعث شد پوند به ارزش خود در طلا تبدیل شود اما در سطحی که صادرات بریتانیا را در بازارهای جهانی گرانتر کرد. قیمت طلا بین ۱۰ الی ۱۴ درصد بیش از حد تخمین زده شد که منجر شد صادرات زغال سنگ و فولاد کمتر رقابتی شود. بهبود اقتصادی بلافاصله کند شد. برای جبران اثرات نرخ ارز بالا، صنایع صادراتی سعی کردند با کاهش دستمزد کارگران هزینه های خود را کاهش دهند.
wiki: رکود بزرگ در بریتانیا