رکاء
لغت نامه دهخدا
رکاء. [ رَک ْ کا ] ( ع اِ ) یا رَکاء. آواز بوم. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به رَکاء شود.
رکاء. [ رِ ] ( ع اِ ) ج ِ رکوة. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). ج ِ رکوة به معنی کوزه آب خوردنی و مشک آب. ( از آنندراج ). ج ِ رکوة ( به تثلیث ). ( ناظم الاطباء ). رجوع به رکوة شود.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید