رویداد انقراض کرتاسه - پالئوژن، یا انقراض کرتاسه - ترشیاری رویداد انقراضی ناگهانی بود که طی آن سه چهارم گونه های گیاهی و جانوری زمین حدود ۶۶ میلیون سال پیش از میان رفتند. به استثنای گونه هایی نظیر لاک پشت های دریایی و تمساح ها، هیچ چهاراندامی دیگری با وزن بیش از ۲۵ کیلوگرم پس از این حادثه باقی نماند. این واقعه پایان بخش دوره کرتاسه و عصر مزوزوئیک بود و در پی آن عصر سنوزوییک آغاز شد که همچنان ادامه دارد.
رویداد انقراض کرتاسه - پالئوژن در سوابق زمین شناختی با لایه ی نازکی از رسوب با نام مرز کرتاسه - پالئوژن که در تمام خشکی های و دریاهای جهان یافته می شود، قابل تشخیص است. در این رسوبات مقدار غیرمعمول زیادی از فلز ایریدیم یافته شده است که در سیارک ها بیش از پوسته زمین وجود دارد.
براساس نظریه ای که نخستین بار تیمی از دانشمندان به سرپرستی لوئیس آلوارز در سال ۱۹۸۰ ارایه کردند، اکنون تصور می شود که این انقراض ناشی از برخورد سیارک یا دنباله دار بسیار سنگینی با زمین با عرض ۱۰ تا ۱۵ کیلومتر در حدود ۶۶ میلیون سال پیش بوده است. این برخورد، منجر به آغاز یک دوره زمستان طولانی شد که در نتیجه ی آن، فتوسنتز گیاهان و پلانکتون ها متوقف گشت. فرضیه برخود که فرضیه آلوارز نیز نامیده می شود، با کشف دهانه ۱۸۰ کیلومتری چیکشلوب در شبه جزیره یوکاتان واقع در خلیج مکزیک در اوایل دهه ۱۹۹۰ تقویت شد. این اکتشاف، شواهد محکمی برای این ادعا که رسوب کرتاسه - پالئوژن ناشی از گرد و غبار حاصل از برخورد یک سیارک بوده است، ارائه نمود. این حقیقت که انقراض همزمان با ایجاد این دهانه رخ داده است، شاهد محکمی برای فرضیه برخورد بود. [ ۱]
رویداد انقراض کرتاسه - پالئوژن باعث نابودی بیش از نیمی از کلیهٔ گونه های زمین از جمله دایناسورها، تروسورها، و خزندگان بزرگ دوزیست شد. [ ۲]
افزون بر دایناسورها، بسیاری از گونه های گیاهی ( به جز سرخس ها و گیاهان دانه دار ) ، آمونیت ها، بلمنیت ها، دوکفه ای های رودیست و اینوسرامید، خزندگان پرنده ( پتروسور ) و خزندگان دریایی ( پلزیوسوروس ها و مزوسوروس ها ) نیز نابود شدند. فورامینافر ها پلانکتون، بازوپایان، دیاتوم ها ( انواعی از جلبک ها ) ، دینوفلاژل ها، نرم تنان، لاله وشان و ماهیان نیز شدیداً آسیب دیدند. [ نیازمند منبع]
دانشمندان بر اساس شواهد زمین شناسی، محل برخورد سیارک به زمین را دهانه چیکشلوب در اعماق شبه جزیره یوکاتان در مکزیک تخمین زده اند. [ ۵] دهانهٔ برخوردی ایجاد شده بیش از ۱۸۰ کیلومتر ( ۱۱۰ مایل ) قطر دارد. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرویداد انقراض کرتاسه - پالئوژن در سوابق زمین شناختی با لایه ی نازکی از رسوب با نام مرز کرتاسه - پالئوژن که در تمام خشکی های و دریاهای جهان یافته می شود، قابل تشخیص است. در این رسوبات مقدار غیرمعمول زیادی از فلز ایریدیم یافته شده است که در سیارک ها بیش از پوسته زمین وجود دارد.
براساس نظریه ای که نخستین بار تیمی از دانشمندان به سرپرستی لوئیس آلوارز در سال ۱۹۸۰ ارایه کردند، اکنون تصور می شود که این انقراض ناشی از برخورد سیارک یا دنباله دار بسیار سنگینی با زمین با عرض ۱۰ تا ۱۵ کیلومتر در حدود ۶۶ میلیون سال پیش بوده است. این برخورد، منجر به آغاز یک دوره زمستان طولانی شد که در نتیجه ی آن، فتوسنتز گیاهان و پلانکتون ها متوقف گشت. فرضیه برخود که فرضیه آلوارز نیز نامیده می شود، با کشف دهانه ۱۸۰ کیلومتری چیکشلوب در شبه جزیره یوکاتان واقع در خلیج مکزیک در اوایل دهه ۱۹۹۰ تقویت شد. این اکتشاف، شواهد محکمی برای این ادعا که رسوب کرتاسه - پالئوژن ناشی از گرد و غبار حاصل از برخورد یک سیارک بوده است، ارائه نمود. این حقیقت که انقراض همزمان با ایجاد این دهانه رخ داده است، شاهد محکمی برای فرضیه برخورد بود. [ ۱]
رویداد انقراض کرتاسه - پالئوژن باعث نابودی بیش از نیمی از کلیهٔ گونه های زمین از جمله دایناسورها، تروسورها، و خزندگان بزرگ دوزیست شد. [ ۲]
افزون بر دایناسورها، بسیاری از گونه های گیاهی ( به جز سرخس ها و گیاهان دانه دار ) ، آمونیت ها، بلمنیت ها، دوکفه ای های رودیست و اینوسرامید، خزندگان پرنده ( پتروسور ) و خزندگان دریایی ( پلزیوسوروس ها و مزوسوروس ها ) نیز نابود شدند. فورامینافر ها پلانکتون، بازوپایان، دیاتوم ها ( انواعی از جلبک ها ) ، دینوفلاژل ها، نرم تنان، لاله وشان و ماهیان نیز شدیداً آسیب دیدند. [ نیازمند منبع]
دانشمندان بر اساس شواهد زمین شناسی، محل برخورد سیارک به زمین را دهانه چیکشلوب در اعماق شبه جزیره یوکاتان در مکزیک تخمین زده اند. [ ۵] دهانهٔ برخوردی ایجاد شده بیش از ۱۸۰ کیلومتر ( ۱۱۰ مایل ) قطر دارد. [ ۶]
