روغن کار

روغن کار ( همچنین با نام «گریس کار» نیز شناخته می شود ) کارگری است که کار اصلی او روانکاری ماشین آلات است. در گذشته در صنایع گوناگون از جمله کارهای دریایی ( نیروی دریایی و تجاری ) ، راه آهن، فولادسازی، معدنکاری و ترابری ریلی سمتِ روغن کار وجود داشت. امروزه بیشتر این سمت ها با تغییر تکنولوژی حذف شده اند و روغن کاری، دیگر نیاز چندانی به دخالت انسانی ندارد، به طوری که به ندرت، روغن کاری به عنوان وظیفهٔ اصلی کارگران محسوب می شود. در دورانی که یاتاقانهای ساده در همه جا به چشم می خورد، هر گاه از روغن کاری سخن به میان می رفت اغلب منظور از آن پیشهٔ روغن کاری بود.
امروزه در کشتیرانی تجاری، روغن کار با جایگاهی متفاوت از گذشته به کار گمارده می شود. روغن کار در یک کشتی تجاری، کارگری است که بدون هیچ گواهینامه ای در بخش مهندسی کشتی کار می کند. این سمت از کارهای پایین رتبه در موتورخانه است. رتبهٔ روغن کار فقط از تمیزکار، بالاتر است. روغن کار هنگامی که زمان معینی از کار در کشتی را بگذراند، می تواند برای گذراندن دوره ها و آزمونهایی درخواست دهد تا گواهی مهندسیِ موتورخانه را دریافت کند.
روغن کار به عنوان عضوی از بخش مهندسی کشتی، پیشرانه و سایر سیستم های موجود در کشتی را اداره و نگهداری می کند. روغن کارها همچنین با تأسیسات «هتلی» روی کشتی، به ویژه فاضلاب، روشنایی، تهویهٔ مطبوع و سیستمهای آب سر و کار دارند. آنها به انتقال سوخت انبوه کشتی، کمک می کنند و به این خاطر نیاز به آموزش آتش نشانی و کمک های اولیه دارند. علاوه بر این، روغن کارها به تسهیل عملکرد قایق های کشتی و سایر کارهای دریایی - به ویژه در عملکرد درست تجهیزات بارگیری و تخلیهٔ بار و سیستم های ایمنی کمک می کنند. با این حال، کار تخلیهٔ بارهای ویژه، همچنان بر عهدهٔ افسران عرشه و کارگران عرشه است.