روشندان

لغت نامه دهخدا

روشندان. [ رَ / رُو ش َ ] ( اِ مرکب ) منفذ و سوراخی که در خانه ها جهت روشنایی گذارند. ( از برهان قاطع ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ) ( ازغیاث اللغات ). روزن و سوراخی که از آن روشنایی داخل خانه گردد. ( فرهنگ فارسی معین ) روزنه. ( منتهی الارب ): سعرارة؛ صبح و شعاع آفتاب داخل روشندان که بفارسی گرد آفتاب گویند. ( از منتهی الارب ). کوه :
طالع از طاقهای روشندانت
ماه و مریخ و زهره و کیوان.
مولانا مظهر ( از آنندراج ).
|| بمعنی روشنی دان هم هست که چراغدان باشد. ( برهان قاطع ). چراغدان. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) ( فرهنگ فارسی معین ). روشنی دان. ( فرهنگ فارسی معین ). جایی که در آن چراغ بگذارند. ( فرهنگ فارسی معین ). چراغ و روزنه سقف. ( ناظم الاطباء ). || تابدان. ( فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ فارسی

روشنی دان، تابان، چراغدان، روشنایی داخل خانه
( اسم ) ۱ - جایی که در آن چراغ بگذارند چراغدان روشنی دان . ۲ - تابدان . ۳ - روزن و سوراخی که از آن روشنایی داخل خانه گردد .
منفذ و سوراخی که در خانه ها جهت روشنایی گذارند .

فرهنگ معین

( ~. ) (اِمر. ) چراغدان .

فرهنگ عمید

۱. جایی که در آن چراغ بگذارند، روشنی دان، چراغ دان.
۲. تاب دان.
۳. روزنی که نور از آن داخل می شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس