روشنایی وسایل موتوری

سامانه روشنایی وسایل نقلیه موتوری ( به انگلیسی: lighting system of a motor vehicle ) که شامل چراغ جلو، فلاشرهایی که در بخش جلو، عقب و کنار خودرو و در برخی موارد روی سقف خودرو قرار دارد می باشد.
هدف از این سامانه روشن کردن مسیر برای راننده، مشخص بودن خود خودرو و ارائه اطلاعاتی دربارهٔ اندازه، موقعیت قرارگیری خودرو و سرعت حرکت خودرو می باشد.
رنگ نور چراغ های خودرو نیز استاندارد شده هستند این استانداردها برای نخستین بار در سال ۱۹۴۹ تحت عنوان «کنوانسیون وین» مشخص گردید. سپس در سال ۱۹۶۸ این استانداردها تحت عنوان کنوانسیون ملل متحد به شکل کنونی تغییر یافت. به عنوان نمونه چراغ جلو باید به رنگ سفید یا زرد باشد و چراغ های راهنما به رنگ نارنجی درآمد و دیگر رنگ ها بجز برای خودروهای اوژانس ممنوع شد.
سامانه روشنایی جلوی خودرو که به صورت نور بالا و نور پایین قابل استفاده می باشد. سامانه روشنایی جلوی خودرو امکان دارد همراه با مه شکن و چراغ بغل باشد.
دراین حالت با استفاده از پخش نور بر روی سطح مسیر دید کافی برای راننده ایجاد می شود بدون این که باعث خیرگی راننده مقابل شود.
این حالت برای مواقعی طراحی شده است که خودروی دیگری در جاده وجود ندارد. در نور بالا مقدار روشنایی کنترل شده نمی باشد. در قوانین بین المللی استفاده از نور بالا با مشخصات استاندارد آمریکای شمالی مجاز است.
چراغ مه شکن باریکه ای از نور به سطح مسیر می تاباند که در کل به سمت پایین تنظیم می گردد. این چراغ ها معمولاً به رنگ سفید یا زرد تولید می شوند و برای استفاده در سرعت های پایین طراحی گردیده اند. دلیل اصلی طراحی این گونه چراغ ها جبران دید کم راننده در شرایط آب و هوایی بارانی یا برفی یا هوای مه آلود می باشد.
در برخی از مدل ها برای روشنایی بیشتر در مواقع پیچیدن یا تغییر جهت خودرو از چراغ کنار استفاده می شود. این چراغ ها به چراغ راهنما نیز متصل بوده و ممکن است به چراغ دنده عقب نیز متصل باشد. چراغ کنار در مدل هایی از ساب و همچنین کوروت استفاده شده است.
خودروهای پلیس، اورژانس و امداد و آتش نشانی از این نوع چراغ استفاده می شود؛ که در انواع چراغ های گردان و نوع جدید آن که مجهز به سامانه چشمک زن led هست استفاده می شود.
این چراغ ها در رنگ های آبی قرمز زرد موجود است که هر رنگ تعریف کارکرد خودروها را معرفی می کند.