روشناس

لغت نامه دهخدا

روشناس. [ ش ِ ] ( ن مف مرکب ) کنایه از شخص مشهور و معروف و آشنای همه کس. ( برهان قاطع ). مشهور که بتازیش وجیه خوانند. ( شرفنامه منیری ). کسی که او را بمجرد دیدن توان شناخت که فلانی است. ( آنندراج ). کنایه از شخص معروف و مشهور و وجیه. ( از غیاث اللغات ).وجیه. ( مهذب الاسماء ). کنایه از شخص مشهور است که آشنای همه کس باشد. ( انجمن آرا ). آنکه مردم بسیاری او را شناسند. کسی که عده کثیری باحوالش آشنایی داشته باشند. سرشناس : سعد از قبیله بنی زهره بودو مردی روشناس بود و بزرگ و با خویشان بسیار و در همه قریش از وی روشناس تر نبود. ( ترجمه ٔتاریخ طبری ).
ندیدم کس از مردم روشناس
کز آن مردمی نیست بر وی سپاس.
نظامی.
تو آن خورشید نورانی قیاسی
که مشرق تا بمغرب روشناسی.
نظامی.
دعای بی اثرم روشناس عرش نیم
ز لب جدا چو شوم ره نمیبرد جایی.
حکیم شفایی ( از شعوری ج 2 ورق 23 ).
|| ستاره. کوکب. ج ، روشناسان. ( فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ فارسی

روی شناس، معروف، مشهور، نامدار
( صفت ) ۱ - مشهور معروف . ۲ - ستاره کوکب جمع روشناسان .
مشهور که بتازیش وجیه خوانند . کسی که او را بمجرد دیدن توان شناخت که فلانی است .

فرهنگ معین

(ش ِ ) (ص فا. ) ۱ - سرشناس ، مشهور. ۲ - ستاره .

فرهنگ عمید

معروف، مشهور، نامدار، سرشناس: ندانم کس از مردم روشناس / کزآن مردمی نیست بر وی سپاس (نظامی۵: ۷۶۷ ).

گویش مازنی

/rooshanaas/ سرشناس – مشهور – پرآوازه

پیشنهاد کاربران

مشهور
آشنا
شناخته شده
عجب در ماند شاپور از سپاسش
فراتر شد که گردد روشناسش
✏ �نظامی�

بپرس