روش های یافتن سیاره های فراخورشیدی ( به انگلیسی: Methods of detecting exoplanets ) بررسی روش هایی است که تاکنون برای رویارویی با دشواری های نهادین فیزیکی در راهِ یافتن سیاره های فراخورشیدی پیدا شده و بکار رفته اند.
سیاره های فراخورشیدی در کنار ستارگانشان از زمین بسیار دورند. نزدیکترین ستارگان هنوز سال های نوری از منظومهُ شمسی فاصله دارند ولی سیاره ها خود دوری چندانی از ستارهُ بسیار بزرگتر و درخشان مادر ندارند. خورشید خود یک میلیون وسیصد هزار برابر از زمین بزرگتر است[ ۱] و زمین تنها در اندکی بیشتر از هشت دقیقهُ نوری با آن فاصله دارد.
در کنار این دو دشواری نهادین، نور بسیار کم سیاره در مقایسه با تابش خیره کنندهُ ستارهُ مادر، برای رصدکننده از فاصله های بسیار دور باعث پدید آمدن پدیدهُ آشنای خیرگی می شود که مشکلات بزرگی برای دیدن و دیده شدن در پیش پای جویندگان سیاره های فراخورشیدی می گذارد. [ ۲] [ ۳]
روش هایی که تاکنون دست کم با یافتن یک سیاره در عمل کارایی خود را نشان داده اند همه یکسان نیستند. هرچند که یافتن هر سیاره، براستی با همهٌ این دشواری ها روبروست حتی رصد مسقیم وعکس برداری از سیاره هم گاهی می تواند در شرایطی بکار رود. این روش تنها در مورد سیاره ای به نسبت بزرگتر و دورتر از ستارهٌ مادر، و نزدیک تر بودن آن سامانه به زمین شدنی است؛ بنابراین باید پذیرفت که هر سیاره؛ برای پی بردن به بودنش، شرایط ویژهٌ خود را دارد. با این همه روش عکس برداری گذری نشان داده که کارایی بسیار بالا و چشمگیری دارد.
بیشتر سیاره های فراخورشیدی تأیید شده با استفاده از تلسکوپ های فضایی ( تا ژانویه ۲۰۱۵ ) یافت شده اند. [ ۴] بسیاری از روش های دیگر شناسایی نیز می توانند با کمک تلسکوپ های فضایی کارآمد بهتری داشته باشند که اجتناب از ریزگردها و دیگر آشفتگی های اتمسفر بخشی از آن است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسیاره های فراخورشیدی در کنار ستارگانشان از زمین بسیار دورند. نزدیکترین ستارگان هنوز سال های نوری از منظومهُ شمسی فاصله دارند ولی سیاره ها خود دوری چندانی از ستارهُ بسیار بزرگتر و درخشان مادر ندارند. خورشید خود یک میلیون وسیصد هزار برابر از زمین بزرگتر است[ ۱] و زمین تنها در اندکی بیشتر از هشت دقیقهُ نوری با آن فاصله دارد.
در کنار این دو دشواری نهادین، نور بسیار کم سیاره در مقایسه با تابش خیره کنندهُ ستارهُ مادر، برای رصدکننده از فاصله های بسیار دور باعث پدید آمدن پدیدهُ آشنای خیرگی می شود که مشکلات بزرگی برای دیدن و دیده شدن در پیش پای جویندگان سیاره های فراخورشیدی می گذارد. [ ۲] [ ۳]
روش هایی که تاکنون دست کم با یافتن یک سیاره در عمل کارایی خود را نشان داده اند همه یکسان نیستند. هرچند که یافتن هر سیاره، براستی با همهٌ این دشواری ها روبروست حتی رصد مسقیم وعکس برداری از سیاره هم گاهی می تواند در شرایطی بکار رود. این روش تنها در مورد سیاره ای به نسبت بزرگتر و دورتر از ستارهٌ مادر، و نزدیک تر بودن آن سامانه به زمین شدنی است؛ بنابراین باید پذیرفت که هر سیاره؛ برای پی بردن به بودنش، شرایط ویژهٌ خود را دارد. با این همه روش عکس برداری گذری نشان داده که کارایی بسیار بالا و چشمگیری دارد.
بیشتر سیاره های فراخورشیدی تأیید شده با استفاده از تلسکوپ های فضایی ( تا ژانویه ۲۰۱۵ ) یافت شده اند. [ ۴] بسیاری از روش های دیگر شناسایی نیز می توانند با کمک تلسکوپ های فضایی کارآمد بهتری داشته باشند که اجتناب از ریزگردها و دیگر آشفتگی های اتمسفر بخشی از آن است.
